Bir Buğday Tanesi Şiiri

Atatürkçülüğüm

Güneş balçıkla sıvanmıyor efendim

Ülkemi aydınlatan Güneş ATATÜRK

Atılıp tutmakla sönmüyor efendim



Gönlümdeki bu sevda bir başka

Baktığım her yerde senin hayalin

İç ve dış hainlere çiğnetmeyeceğim

Vatana binlerce can fedâ olmalı



Atama atıp tutanlar nerde hani

Gerçeği haykırmanın vakti geldi

Türk milletinin mehdisi Atatürk

Türk milletinin güneşi Atatürk

Güneş balçıkla sıvanmıyor efendim



Ülkemi aydınlatan Güneş ATATÜRK

Atılıp tutmakla sönmüyor efendim



Ataya deccal denilemezdi bak şimdi

Ahir zaman Deccalin de vakti geldi

Ben Allah'ım diyecek,

hem dünyayı gezecek

Bir yanı cennet, bir yanı cehennem

Uzatmayayım, merak eden araştırsın

Ataya bu şiirin vakti geldi.



Atamın "HAKİKAT NERDE?" şiirini

Okumuştum lise yıllarında kütüphanede

Cevabi bir şiir yazmıştım hatırlarım 1980'de

Hakikat benim, hakikat bende

Vatanı milleti seven her Türk'tedir hakikat.



Her manik atakta Atatürk sevgisi taşar gönlümde

Manik atak geçsin diye bekledim ben de

Ataya bu şiirin vakti geldi

Güneş balçıkla sıvanmıyor efendim

Atatürk sevgisi gönlümden gitmiyor efendim



"Doğacaktır sana vaad edilen günler Hakkın

Kimbilir belki yarın, belki yarından da yakın"

"Ne mutlu türk'üm diyene" kesinlikle inandım

Bu sözü ırkçılığa çekenlere prim vermedim.



Hem "Bir Türk dünyaya bedeldir." inandım

Gün gelecek bu sözün hakikatı yaşanacak.

Dış ve iç destekli bu terör de birgün bitecek

"Yurtta barış, dünyada barış." inandım

Gün gelecek bu sözün hakikatı yaşanacak.



Ruh ölmez. Ölümsüz ruhum Atatürküm

Herkes bol keseden slogan üretiyor

Atatürk yoluna ölürüm diyor

Benim bildiğim, inandığım Atatürkçülük

Vatana, millete hizmet üretmektir.



"Köylü milletin efendisidir." neden?

Bu millete hizmet eder köylümüz

Atatürkçüyüm diyenlere bakıyorum

Köylünün oyuna karşı çıkıyorlar

Atatürkçülük bu mudur, bu mudur?



İçimden geleni yazdım, geldiği gibi

Güneş balçıkla sıvanmaz, dediğim gibi

Varsın herkesin kafasında

bir Atatürkçülük olsun

Benim Atatürkçülük aşkım, sevdam da

Vatana, millete hizmettir, dediğim gibi.



27.07.2011



AHMET YÜCEL

Ahmet YÜCEL

Yüreği Sevgi Dolu Ayşe Kızım

Beş yaşlarında bir kız çocuğu,

Bir gün haberleri izlerken televizyonda,

Afrika’daki aç, cılız çocukları görür,

Onların hâline çok üzülür,

Odasına geçip ağlar, ne yapacağını düşünür.



Mutfaktan ekmek alıp doğrar ve kırıntıları,

Televizyonun üzerindeki ızgaradan atar,

Ne zaman evde kimse olmasa tekrarlar,

Yüreği sevgi dolu bu kız çocuğu,

Yaptığı bu işle mutlu ve huzurludur.



Bir gün televizyon bozulur,

Eve tamirci çağırılır,

Televizyonu açıp bakınca usta,

Der bunun içi ekmek kırıntısı ile dolu,

Anne, baba hayretle bakar.



Tamircinin yanında, evin neşesi Ayşe’ye,

Bağırır çağırırlar, çok kızarlar,

Sonra annesi der niye böyle yaptı acaba?

Ayşe ile konuşur, Ayşe’yi dinleyince annesi,

Pişman olur, bağırıp çağırdığına.



Ayşe’ye sarılıp ağlar annesi,

Bağışla bizi kızım der,

Dinlemeden, sormadan kızdık sana,

Yüreği merhamet, şefkat dolu kızım,

Sana vakıfları anlatayım.



Kızım, senin gibi düşünen,

Yürekleri sevgi dolu, iyi insanlar,

Bir araya gelerek, vakıflar kurdular,

Kimi yolda kalmışa, kimsesize,

Kimi açlara, yoksullara el uzattı.



Tok, açın hâlini bilmeli,

İnsan insanı hep sevmeli,

Bugün sana, yarın bana demeli,

Okumak isteyene yardım etmeli,

Vakıfların görevini böyle bilmeli.



Ayşe kızım karar verdi,

Ben de vakıflar için çalışacağım, dedi,

Annesi sana da bu yakışır kızım, dedi,

Daha ilköğretimde okurken,

Bir vakıfta görev aldı.



Her zaman insanlara hizmet etti,

Pek çok çocuğu okuttu,

Öksüze, yetime anne oldu,

Evsizlere ev, işsizlere iş buldu,

Çalıştığı vakfa müdür oldu.



Çoğu zaman yardımları,

Kendi maaşından karşılardı,

Yüreği sevgi dolu Ayşe, mutluydu,

Yaptıklarını yeterli göremiyordu,

Kız çocuklarının okumasını istiyordu.



Biliyordu ki, kız çocukları merhametliydi,

Hepsinin yüreği sevgi doluydu, şefkatliydi,

İşte bunun için okumalıydı kız çocukları,

İsterse çalışmasınlar ama yine de,

Okumuş, bilgili birer anne olsunlar.



“Haydi, kızlar okula!”

Bu kampanyayı duyunca,

Çok sevindi Ayşe, gözleri doldu, ağladı,

Vakıf olarak bu işe gönül vermişti ya,

Bütün yurda yetmiyordu vakfın gücü.



Üç beş hayırseverin yardımları vardı,

Onunla en iyi hizmeti yapmaya çalışıyordu,

Bazen yardıma muhtaç birini gördüğünde,

Vakıf parasından harcamaya kıyamıyordu,

Kendi maaşından karşılıyordu.



Bir gün Ayşe’nin vakfındaki muhasebe müdürü,

O gün ödenmesi gereken borçları için,

Beş gün sonra maaşından vermek üzere,

Vakıftan borç almak istediğini söyledi,

Ayşe çok üzüldü, muhasebe müdürü iyi insandı.



Beş gün yaşayacağının senedi mi var?

Vakıf malından borç almak hangi kitapta yazar?

Yirmi beş günlük ücretini al ve görevi bırak,

Borç alsan, bir gün sonra ecel gelse, ne olacak?

Vakıf malında, tüyü bitmemiş yetimin hakkı var.

Ahmet YÜCEL

Derdin Öğretmenim

Sevin çocuklar birbirinizi

Hepiniz kardeşsiniz derdin.

Kırmayın sakın birbirinizi

Kalp kolay yapılmaz derdin.



Okumayı yazmayı öğrettin bize

Sevmeyi sevilmeyi öğrettin bize

Vatanı birlikte yüceltelim derdin

Hep güzel şeyler öğrettin bize.



Şanlı tarihimizi öğrettin bize

Bir eser de siz bırakın vatana derdin

Çok şehit verdik, vatan için derdin

Vatandı, milletti, bir de biz idik bütün derdin.



Okulda derdimizle sen ilgilenirdin

Bizi lâyıkıyla sen yetiştirdin

Nasıl öderiz öğretmenim, hakkını senin

Anamın, babamın bir de öğretmenimin

Hakkını asla ödeyemem derdin.



24 Kasımlarda değil, her zaman

Anıyorum öğretmenim seni

Unutulmak istemeyen, eser bıraksın derdin

Yurdun her köşesinde eserin var senin.

Vatandı bütün derdin, biz idik bütün derdin.



Şimdi senin eserlerin de, senin izinde

Bir hedefin olsun derdin senin de

Vatana lâyık olmak benim hedefimde.

Seni unutmadım, unutamam öğretmenim

Seni unutmadım, unutamam öğretmenim.



Ahmet YÜCEL

18 Kasım 2009

Ahmet YÜCEL