Baba... Şiiri

Baba... Şiiri | Refika Doğan

Baba...

Bir bebeğin
Minik elleriyle dokunuşunu kıskandım
Sana dokunamadım baba..
Bir çocuğun pervasızca sarılışını kıskandım
Sana sarılamadım baba..
Sevgisini haykıran çocukları kıskandım
'Seni seviyorum'diyemedim baba..
Göz önümde gölge olan kanatları kıskandım
Ben güneşte yandım baba..
Şeker yiyen çocukları kıskandım
Hiç şeker yiyemedim ki baba..
Babalarıyle kenetlenmiş elleri kıskandım
Ellerim acıdı baba...
Masal dinleyerek uyuyan çocukları kıskandım
Benim hiç masalım olmadı ki baba...
İlk aşk,ilk heyecan babalarla yaşanırmış
Yüreğim dağlandı baba...
Çocukluğunu yaşayan çocukları kıskandım
Ben çocukken büyüdüm baba,
Çocukken...
Büyürken 'altın bileziğim'dediğin
Dürüstlüğün,erdemin
Rehberim oldu yönümü bulmam da
Hayat yolun da hiç şaşmadan,
Şaşırmadan..
Sana layık olmanın onurunu yaşarken,
Sensizliğin can acıtan yokluğun da
Taşmadan,taşırmadan
Yürüyorum..
Ama ne olurdu
Sevginin bir dokunma olduğunun ayırdında
Haykırabilseydik
Yaşasaydık
Sevgilerin en masumunu
Baba kızın sarmalanışın da..
Töre dedin,
Gelenek,görenek dedin
Şu dedin,bu dedin
Gizledin,esirgedin
O en güzel duyguları!
Biliyorum hep sevdiğini
Benim seni sevdiğim gibi
Geceleri üstümü örtüp
Saçlarım okşadığını
Biliyorum..
Sevgiyle yüzümü seyredip
Tanrı'ya yakardığını..
Ama ne olur,
Ne olurdu
Çabuk büyümeseydim baba..
Şımarsaydım
Dokunsaydım
Sana doysaydım baba..
Sevgine,şevkatine
Hasret bırakmasaydın..
Hapsetseydin ellerimi
Kocaman avuçlarına
Keşke..
Geç kaldım baba
Geç kaldık..
Geç bulup tez yitirdiğim
Doyamadığım baba'm..
Bir kerecik'babacığım'
Diyemediğim baba'm..
Kollarımı boynuna
Saramadığım baba'm;
Gururumsun
Övüncümsün
Kara toprağın bağrın da
Rahat uyu baba'm...

Refika Doğan

Refika Doğan