Öğretmenim Şiiri

Öğretmenim Şiiri | Rabia BOZKURT

Öğretmenim

Hani küçüktüm, masumdum bir zamanlar
Sormuştun, ne olacaksın büyüdüğünde diye
"Şair" deyivermiştim, çıkmıştı ağzımdan bir kez
İşte seni anlatıyorum satırlarımda, hala o günkü saflığımla

Yazmayı bilmiyorken harf oldun hece oldun, gösterdin bana,
Bazen oldun baba,bazen de sabır abidesi bir ana.
Seninle öğrendim,dersi ve hayatı kana kana,
Çocukların gibi davrandın ,şefkatle yaklaştın bana.

Zordu hayat; karanlıklar, kötülükler vardı hep
Toz pembe masallar gibi değildi siluet
Gözlerimdeki ışıktan ilham alıp
Yılmadın, öğrettin; yürekten bizi severek.

Hazan mevsimidir Kasım, senin mevsimin
Hiçbir zaman bıkmadı ki o ateşli yüreğin
Nasıl fer verirse bahar soğuk şubat karına
Öyle güneşim oldun, donmuş kış ayazıma.

Sihirli bir el gibisin, karanlık dünyama dokunan
Kara tahtada hatırlarım bakışlarını, yalvaran
Her bir harfi öğretmek için günlerce, haftalarca
Dil dökersin sabırla, o kutsal sıfatınla...

Öğretmen kandır, candır , ab-ı hayattır,
Sonsuza kadar okunacak bir destandır,
Şu fanilik içinde savrulmaktır, var olmaktır,
Ve solmaktır bir gül misali, sonra yok olmaktır,
Ama asla unutulmamaktır, şu gök kubbede hoş bir seda bırakmaktır.

Rabia BOZKURT