Otistiğin Zamanı Şiiri

Otistiğin Zamanı Şiiri | Mehmet Tevfik TEMİZTÜRK

Otistiğin Zamanı

Otistiğin zamanı meçhul yerden geçmekte,
Bilinmez bir yol gibi algısız gelecekte…

Bu yüzden de gezmeli zamansız mekânları,
Yok, olmuş geleceklerden el sallayanları…

Ya da ruhsuz bedenleri pastel boyalar ile…
Kâğıtsız defter gibi görünmez kalemlerle…

Çünkü otistik gerçek resim dersi dışında,
Tek duvar üzerinde ahenkler havuzunda…

Ne kuru ne de sulu tamamı pastel boya,
Deniz renginde mavi üzerinde bir kaya…

Otistik, dalar suya yüzme bilmese dahi,
Her tür var sofrasında hakikat gibi sahi…

Anne, koşar kurtarır otistikler habersiz,
Sanırsın resim sanal, resmedeni bilinçsiz…

Oysa gerçek sanılan onun varlığında var,
Tükenmez kâğıtlara sığdırılacak kadar…

Otistiğin zamanı pas tutmayacağından,
Yokluk gibi kütlesiz bu zamansızlığından…

Formüller net olmasa kaldırmaz seviyeler,
Selam gönderenlerle ötelerden gelenler…

Yönlendirmesen bile geçmişi, geleceği,
Otistik muaf bilir her türlü bilgeliği…

Doğmadan evvelinden, doğduğu güne kadar,
Kalan bölüm bizimle yalnızlığı kucaklar…

Otistiğin zamanı değişmez, bilinenden,
Ölmeyecekmiş gibi ruh gibi ezelinden…

Yeter ki sen çekme onun tercihlerini,
Ayaksız ırmaklardan renkli sandalyesini…

Mehmet Tevfik TEMİZTÜRK

Mehmet Tevfik TEMİZTÜRK