Bir veda yasıyla mı yazmalıyım sana,
vuslat aşkıyla mı,
yoksa utançla mı,
hepsini bırakıp gururla mı?
Bu ne biçim bahar!
Varlığını yaşamayan bedenim, adını yaşıyor "ATATÜRK" adını öğrendiği günden beri. Bu ad bir ülkü, bir ilke, bir yaşam tarzı gibi!
Seni anlatmak şimdi kelimelerin kifayetsizliği ile. Milletimde asil ve derin bir matem havası. Ağlamaya gelmez oysa 10 Kasımlar, bunu öğrenmiştim ben şiirlerle küçüklüğümde.Anlamaktı! Eğer ağlamaksa haline yanmaktı. Emanetinin geliştirilemişliğine.
Yine bir 10 Kasım sabahına yakın... Yine hüzün var... Bayraklar yarıya iniyor memleketimde, ağlamamalıyım, gözlerim dolmamalı yarın çocuklarım önünde. Onlar 10 Kasımları ağlanası bilmemeli...
Kurtuluş demek, zafer demek, yenilik demek vazgeçmek değildi özünden. Kendine katmaktı ne varsa. Büyümekti, çoğalmaktı. Fethe çıkmaktı cihangirce. Yol yol gitmekti aydınlığa. Yürümeksizin koşmaktı.
Ya ben? diye sorduğumda aynalardan çekiniyor yüzüm. Seni övmek, Sana hasretimi dile getireceğime yürüsem diyorum. Atıyorum bir iki adım. Dedim ya, adının ne demek olduğunu. Duyursam keşke, sana olan sevgim aklımın sınırları kadar. Tek yürekle anılan bir aşk neye yarar?
