1848 Devrimi Nedir? Hakkında Bilgi

1848 yılında Avrupa'nın çeşitli ülkelerinde meydana gelen bir dizi devrim. Her ülkenin toplum yapısına göre değişik biçimlerde ve doğrultularda olmuştur. Fransa'da 1848 Devrimi bir işçi hareketi, burjuvazi ile işçi sınıfı arasında bir hesaplaşma şeklinde gelişti. 1830-1848 yılları Fransa'da burjuvazinin idaresinde sanayinin, ticaretin ve sömürgeciliğin geliştiği bir devir oldu. Ama bu gelişmeye paralel olarak işçi sınıfı da çok gelişti, sayıca kalabalıklaştı. Fakat işçilerin durumunda büyük değişiklikler olmadı. Ücretler gene çok düşük, kiralar ve vergiler çok yüksekti. İşçiler siyasal haklardan mahrumdu. İşgünü süresi bazı işletmelerde 15 saati buluyordu. 1830 yılından sonra hızla işçi dernekleri kurulmaya ve gelişmeye başladı. "İnsan Hakları Topluluğu", "Halkın Dostları", "Aileler Topluluğu", "Mevsimler Topluluğu" gibi işçi dernekleri kuruldu. Bunların önderliğinde yer yer işçi hareketleri başladı. 1845, 1846 yıllarında tarımsal üretim çok düşük oldu. İşçilerin durumu daha kötüleşti. Bu yıllarda ücretler % 50-60 oranında düştü. İşsizlik olağanüstü bir oranda yükseldi. Diğer taraftan seçim sistemi ancak burjuvazinin en yüksek tabakalarına seçilme hakkı tanıyordu. Sanayi burjuvazisinin milletvekilleri meclislerde ancak birkaç kişi idi. Bankacıların egemenliği giderek toplumun tüm kesimleri için bir baskı mekanizması hâline gelmişti. 1847 Aralığı'nda toplumdaki tüm sınıfların katılmıyla bir "Halk Cephesi" oluşturuldu. Amaç seçim reformu idi. Halk Cephesi 22 Şubat 1848'de seçim reformu lehinde bir gösteri düzenledi. Ancak bir gün önce bu gösteri yasaklandı. Burjuvazi bu yasağa uydu ancak işçiler, esnaf ve öğrenciler toplantının yapılacağı yere gittiler. 23-24 Şubat gecesi hükümet birliklerinin göstericilere ateş etmesi üzerine gösteriler genel bir ayaklanmaya dönüştü. 24 Şubat'ta başkentin bütün kışlaları ve silâh depoları ayaklananların eline geçti. Kral Louis-Philippe altı yaşındaki torunu lehine tahttan feragat etti ve gizlice Paris'ten kaçtı. Birkaç gün sonra da İngiltere'ye geçti. Ancak işçiler, krallığı devirmekteki başarılarını hükümeti kurmakta gösteremediler. Hükümete işçi temsilcisi olarak sosyalist olduğunu söyleyen, ama gerçekte özel mülkiyet ve burjuvaziyi savunun Louis Blanc girdi. Dışişleri bakanı ünlü ozan Lamartine de bütün saygınlığına rağmen burjuvazinin yanında yer alıyordu. Geçici Fransız hükümeti şu bildiriyi yayınladı: "Fransa Cumhuriyeti hükümeti, işçinin varlığını işle güvence altına aldığını bildirir; bütün yurttaşlara iş bulmayı bir görev olarak kabul ve taahhüt eder". Hemen ertesi gün bu kararnamenin uygulanmasına geçildi, "Ulusal Atölyeler"in kurulması kararlaştırıldı. Bu arada işçileri oyalamak için "İşçiler İçin Hükümet Komisyonu" adı altında bir komisyon kuruldu. Louis Blanc da komisyonun başkanı seçildi. Komisyon kendine toplantı yeri olarak Luxembourg Sarayı'nı seçti, burada sonu gelmez tartışmaların içine gömüldü. Bu arada geçici hükümet, işçi düşmanı 24 taburdan meydana gelen bir seyyar muhafız birliği oluşturdu. Bu birliğin erlerine 1,5 frank gündelik veriliyordu. Louis Blanc'ın keşfi "Ulusal Atölyeler"e 100.000'den fazla işçi alındı, her bir işçinin eline bir kürek, bir el arabası verilerek toprak tesviyesine gönderildi. Elbette bu şartlar altında Louis Blanc'ın keşfi olan bu "Ulusal Atölyeler"den olumlu bir sonuç alınamadı, ancak burjuvazi bundan yararlanarak köylüleri işçiler aleyhine kışkırttı. Mayıs 1848'de Kurucu Meclis toplandı. Meclisin dörtte biri kralcılardan oluşuyordu. Çoğunluk sanayi burjuvazisinin temsilcilerindeydi. Geçici hükümet istifa ederek, yerine beş kişilik bir yürütme kurulu geçti. Yeni hükümet 22 Haziran 1848'de "Ulusal Atölyeler"in kapatıldığını ilân etti. 23 Haziran günü Paris'te tüm işçiler ayaklandı. Kentte 400'den fazla barikat kuruldu. Ancak meclis bu ayaklanmayı bastırmayı, zalimliği ile ün yapmış olan general Cavaignac'a verdi. İşçiler müttefiksizdi. Köylüler onlara yardımcı olmadı. Paris işçilerine düzenli ordu birliklerinden başka 24.000 seyyar muhafız birliği ve ulusal muhafızlar da saldırdı. Cavaignac, topçu bataryaları ile işçi mahallelerini yerle bir etti. 28 Haziran'da işçilerin ayaklanması kesinlikle bastırıldı. Ayaklanma sırasında binlerce insan öldü. 25.000 kişi tutuklandı, 3.500 kişi sürgüne gönderildi. Almanya'da 1848 Devrimi daha çok burjuva-liberal doğrultuda gelişti. İşçi hareketi Almanya'da gerçekleşmedi, Almanya'nın birleştirilmesi meselesi ön planda yer aldı. Viyana Kongresi Almanya'yı parçalanmış bir hâlde bırakmıştı. Almanya'da 35 devlet vardı. Küçük Alman devletlerinin çoğu mutlakıyetle yönetiliyorlardı. Burjuva devrimi taraftarı olanlar hapse atılmışlardı. Almanya'da toprak soyluluğu da çok kuvvetliydi. 1848 ilkbaharında Berlin'de bazı işçi hareketleri olduysa da kolayca bastırıldı. Almanya'da devrim asıl etkisini Almanya'nın birleştirilmesi doğrultusunda gösterdi. Avusturya'nın yapısına uygun olarak 1848 Devrimi Viyana'da liberal istekler, Avusturya idaresindeki Çek, Macar, İtalyan ulusları arasında da ulusal istekler doğrultusunda gelişti. 1815 Viyana Kongresi'nden sonra Avusturya mutlakıyetçi düşüncelerin merkezi olmuş, Metternich, çokuluslu bir imparatorluk olan Avusturya'nın bir devrim hareketi ile hemen dağılacağını bildiğinden, Avusturya'yı mutlakıyetçi düşüncenin kalesi hâline getirmişti. Önce Viyana'da 13 Mart 1848'de Viyanalılar ayaklandı, Metternich istifa etti. Mayıs ayında tüm erkek işçilerin oy hakkı, basın özgürlüğü kabul edildi, soylular meclisi dağıtıldı. Viyana'da bu hareketler olurken Avusturya'ya bağlı Macarlar, İtalyanlar ve Çekler de ayaklandılar. Ancak Avusturya bu hareketleri bastırmak için Hırvatlardan ve Avrupa'nın jandarması I. Nikola'dan yararlandı. I. Nikola, General Paskeyeviç komutasında 100.000 kişilik bir orduyu Macaristan'a gönderdi. 1848 devrimleri Osmanlı İmparatorluğu'nda da etkisini gösterdi. Balkanlar'da ulusallaşmanın ve kapitalistleşmenin en etkili olduğu yerlerden biri olan Eflâk-Boğdan'da, önce Boğdan'ın Eflâk ile birleşme ve bağımsızlık doğrultusunda bir hareket olduysa da bu hareket çabuk bastırıldı, fakat Eflâk'ta bağımsızlık taraftarları bir anayasa yayınladılar. Eflâk-Boğdan Voyvodası Mihail Sturza bu hareketi bastıramadı, çekilmek zorunda kaldı. Başlangıçta Osmanlı hükümeti ayaklananlarla anlaşma taraftarıydı. I. Nikola'nın baskısıyla bundan vazgeçti. Çar'ın orduları Eflâk-Boğdan'ın kuzey bölgelerini işgal ederken, Osmanlı orduları da güney bölgelerini işgal etti. Osmanlı Devleti ile Çarlık Rusyası, Petersbourg'da bu konuda bir de antlaşma imzaladılar.