Merkezde yoğunlaşmış, bunun çevresinde seyrelmiş katı tanelerden oluşan ve kuyruk denilen ışıklı bir uzantının eşlik ettiği, Güneş Sistemi'ne ait gökcismi.
Güneş'i merkez alan yörüngesi, genellikle parabolik ya da eliptiktir. Ortasında çok küçük bir çekirdeğin olduğu baş ve bazen kuyruk biçiminde uzayan saç denilen kısımdan oluşur. Kuyruk, Güneş'in aksi doğrultusundadır. Güneş'e yaklaştıkça geriye doğru uzar. Bu kuyruk, iyonlaşmış küçük parçacıkların ve moleküllerin, yüksek bir manyetik alan içinde hareket etmesiyle oluşur. Çoğunlukla eğik bir durumdadır. Karbon, hidrojen, metan gibi moleküllerden oluştuğu anlaşılmıştır. Çekim etkisi altında yörünge hareketi kazanan elverişli bölgesel yoğunlaşmalar, kuyruklu yıldızları oluşturur.
Bazen, büyük gezegenlerin yakınından geçen, parabolik yörüngeli kuyruklu yıldızlar, küçük devirli, elips yörüngeli bir kuyrukluyıldız biçimine dönüşür. Fakat kısa devirli kuyruklu yıldızlar, Güneş'in yakınından geçerken, çok uçucu maddelerini yavaş yavaş yitirirler. Bu durum 1846-1852 yıllarında Biela kuyruklu yıldızının başına gelmiştir. İ.Ö. 2316'dan beri 1694 tane kuyruklu yıldız gözlenmiştir. 20. yüzyılda ise 400 kuyruklu yıldız görülmüştür. Bunlardan 564'ünün yörüngeleri bilinmektedir. 67'sinin devri, 10 yılın altındadır. 31 tanesi ise düzenli olarak geri dönmektedir. En ünlü devirli kuyruklu yıldızlar; Encke, Halley, Biela ve Brooks'tur.