ÇÖP TENEKESİ (Okumanın önemi)
Ben 1980’li yılların çocuğuyum.
Çizgi roman ve çocuk dergisi okumak bizim kuşağın en büyük eğlencelerindendi. Çünkü bizim gün boyu açık olan televizyonumuz, internetimiz, “x box”ımız, “play station”ımız, tabletimiz, bilgisayarımız, cep telefonumuz, mp 3, 4, 5’imiz yoktu.
Harçlığımızı harcayabilecek fazla seçeneğimiz olmazdı. O yıllarda bırakın alışveriş merkezini, süper market bile yoktu. Bu tür şeylerin sadece Avrupa’da olduğunu duyardık. Bu sektörde hizmet verenler sadece veresiye defterli bakkal amcalardı. Sakızlardan çıkan uçak, araba ve futbolcu kartları, gazoz kapakları, ellerimizde yaptığımız tel arabalar ve buna benzer oyuncaklarla vakit geçirirdik.
Diğer bir eğlencemiz ise çizgi roman okumaktı. Özellikle de Teksas, Tommiks, Zagor, Mandrake, Süpermen, Örümcek Adam, Yüzbaşı Volkan, Kara Murat vb yayınlar en popüler olanlardı. Fakat büyükler bu tür yayınları okumamızı pek hoş karşılanmazlardı. Onlara göre bu çizgi romanlar çok vaktimizi alıp, ders çalışmamıza engel olurlarmış. Haksız da sayılmazlardı aslında. Bu kitaplara kendini fazla kaptırıp dersleri boşlayan çok arkadaşımız olurdu. Bu yüzden ben doyasıya çizgi roman okuyamadım. Uktesi hep içimde kaldı. Kırk yaşımdan sonra alıp okuduklarım da o tadı vermedi.
Bir de çocuk dergileri vardı. Aileler buna daha sıcak bakarlardı. Bunlar haftada bir çıkan, içinde dört beş ayrı çizgi roman, hikayeler, ropörtajlar, fıkralar, bulmacalar olan ve gazeteler tarafından çıkarılan dergilerdi. Ve çok başarılı dergilerdiler Keşke bugün de olsalar.
Genellikle pazartesi günü çıkardı yeni sayıları. Sabah erkenden gider, bitmeden alırdım. Bir solukta okur daha sonra da biriktirirdim. Ayrıca orta sayfalarında ansiklopedi fasikülleri olurdu. Harikalar, Arabalar, Bilim, Genel kültür ansiklopedileri. Bu fasikülleri biriktirir, daha sonra cilt yaptırırdık.
Gazete karıştırmak, dergi okumak bir zaman sonra bende bir alışkanlığa dönüştü. Bulduğum her gazeteyi ve dergiyi mutlaka okumak, en azından bir göz atmak, resimlerine bakmak isterdim.
Köyde ne zaman yerde bir kağıt çarçası bulsam elime alıp bakardım. O an okuyamayacaksam eğer, cebime koyup daha sonra okumaya bırakırdım. Amcaoğullarımdan biri bir gün benim yerden kağıt topladığımı, bunları çebime tıkıştırdığımı fark etmiş. Ve bana bir isim taktı: ÇÖP TENEKESİ!
Aradan yıllar geçti. Artık hepimiz büyüdük. Takılan isimler, isim takana duyulan küskünlükler hepsi unutuldu. Fakat ben bu çöp tenekesi adını her geçen gün daha çok sevdim, daha çok benimsedim.
Keşke çöp tenekeleri artsa, herkes çöp tenekesi olsa. İnsanlar okumayı daha çok sevse. Okumak için yerdeki gazeteleri bile toplasalar. Gazeteler, dergiler, kitaplar herkes tarafından okunsa, binlerce, milyonlarca basılsa…
Ülkemiz ne kadar yaşanır bir yer olurdu? Öyle değil mi?
Çöp Tenekesi Okumanın Önemi gerçek öyküler eğitici hikayeler Ali Tutkun