Otobüs yolcuları elinde beyaz bir baston taşıyan genç ve güzel kadının otobüse binişini içten gelen bir sempati ile izlediler.
Basamakları geçti, boş olduğu söylenen koltuğu el yordamıyla buldu, oturdu, çantasını kucağına aldı. Bastonunu koltuğa yasladı. 34 yaşındaki Betül, bir yıldır görmüyordu.
Bir yanlış teşhis sonucu görmez olmuş, birden karanlık bir dünyanın içine düşmüştü. Öfke, kızgınlık kendine acıma..
Hayatta tek dayanağı artık kocası Burak'tı. Burak hava kuvvetlerinde subaydı. Betül'ü bütün kalbiyle seviyordu. Betül gözlerini kaybedince Burak karısının içine düştüğü umutsuzluğu hemen fark etmişti. Ona yeniden güç kazanması, kaybettiği kendine güvene yeniden sahip olması için yardım etmeliydi.
Betül gene kendi kendine yeterli olduğuna inanmalı, kimseye bağımlı olmadan yaşayabilmeliydi. Sonunda Betül'ü işine dönmeye ikna etti. Peki ama evden işe nasıl gidecekti? Genelde otobüsle giderdi.
Ama şimdi kenti bir uçtan ötekine tek başına geçmekten korkuyordu. Burak her sabah onu arabası ile işe bırakmayı önerdi. Kendi işi tam da aksi yönde olduğu halde. İlk günler Betül kendini rahat hissetti Burak da " Görmüyorum, artık hiçbir işe yaramam " diyen karısını çalışmaya başlattığı için mutluydu. Ama bir süre sonra Burak işlerin iyi gitmediğini fark etti. Başkasına bağımlı yaşamın Betül'ü mutlu etmesi mümkün değildi. İşe
eskiden olduğu gibi kendi başına otobüsle gitmeliydi. Ama Betül hala o kadar hassas ,o kadar
kırılgan, o kadar öfkeliydi ki ne yapabilirdi?
"Otobüs" lafı ağzından çıkar çıkmaz Betül öfkeyle haykırdı.. "Nasıl yaparım ? Görmüyor musun ben körüm!! Nerede olduğumu nereden bilirim, nereye gittiğimi nasıl anlarım. Galiba sana ağır gelmeye başladım, beni başından atmaya çalışıyorsun.." Duydukları Burak'ın kalbini fena halde kırdı. Ama ne yapacağını biliyordu.
"Her sabah ve her akşam otobüsü arabayla takip edeceğim. Sen bu yolculuğu tek başına yapmaya hazır olana dek sürecek bu."
Tam iki hafta Burak, Betül'ün otobüsünün arkasından gitti İki hafta boyu karısına görme dışındaki duyularını nasıl kullanacağını anlattı. Özellikle duymanın pek çok sorunu çözeceğini izah etti. Kulakları ona nerede
olduğunu söyleyebilirdi.
Yeni yaşam tarzına alışmasına yardımcı olabilirdi.
Otobüs şoförü ile ahbap olursa, her şey kolaylaşır, şoför her gün önde bir yer ayırırdı. Nihayet Betül yolculuğa tek başına yapmaya hazır olduğunu hissetti . Pazartesi sabahı geldi ayrılırken otobüsün geçici eskortu kocasına, hayattaki büyük dostuna sarıldı. Gözleri yaşla doluydu Betül'ün.
Kocasına öyle teşekkürle doluydu ki Onun sabrı, sadakati, desteği ve sevgisiyle umutsuzluk uçurumundan
nasıl çıkmış, nasıl yeniden hayata dönmüştü...
"Allah'a ısmarladık " dedi kocasına ve uzun zamandan beri ilk defa ters yönlerde yola çıktılar. Pazartesi, Salı, Çarşamba.. Her gün mükemmel geçti Betül için.
Kendini hiç bu kadar iyi hissetmemişti, yapıyordu, başarıyordu, tek başına başarıyordu. Kendi kendine gidip gelebiliyordu işte. Cuma sabahı, Betül her günkü gibi otobüse bindi, ofisinin karşısındaki durakta inerken bilet parasını uzattı şoföre.
"Sizi kıskanıyorum bayan " dedi şoför.
"Neyimi kıskanıyorsunuz benim " diye sordu şoföre. "
Sizin kadar sevilmek, bu kadar şefkat ve sevgiyle korunmak çok hoş bir duygu olmalı bayan" dedi şoför. "
Nasıl yani" dedi Betül .
" Bir haftadır, her sabah yakışıklı bir subay köşede duruyor ve siz otobüsten inene kadar izliyor. Yolu kazasız geçmenize bakıyor, ofisinize girene kadar oradan ayrılmıyor. Sonra size bir öpücük
yolluyor, elini sallıyor ve yürüyüp gidiyor. Siz çok talihli bir kadınsınız bayan.."
Mutluluk gözyaşları Betül'ün yanaklarından akmaya başladı. Ve birden hatırladı Burak'ı hiç görmüyordu ama bir haftadır yanında olduğunu hem de öyle kuvvetli hissediyordu ki. Betül gerçekten çok talihli idi.
Öyle bir armağan vermişti ki ona hayat, görmeden daha değerliydi . Bu armağanın varlığına inanması için görmesi gerekmiyordu.
"SEVGİNİN AYDINLATMAYACAĞI KARANLIK YOKTU ÇÜNKÜ..."
bilgelik öyküleri güzel yazılar etkileyici yazılar hikaye oku ümitsiz olmamak