Adam yavaşça yerine oturdu. Kafasında binlerce düşünce, kavram kargaşası... Ne olmuştu şimdi, nedendi yaşamak? Masadaki sudan bir yudum içti. Göz ucuyla dışarıyı süzdü. Üzüldü. Hep sıkılırdı yağmayan ama gürleyen havalardan... Bütün günün yorgunluğu, pis kokusu ve çöplerin ele yapışan, çıkmayan pislikleri. Yıkasa çıkardı belki. Ama çöpten henüz sabun bulmamıştı. Poşetinden kuru bir ekmek çıkardı. Belki bir haftalıktı, yarısı küflü, çoğu ısırılmış.
Karanlık iyice bastırdı odaya. Oda olduğundan daha da küçülmüştü artık. Sanki bir mezardaydı. Sanki gidebildiği yer görebildiği yerden ibaretti. Bir iki yudum içtiği sudan taş gibi olan ekmeğin üzerine döktü. Ekmek gereğinden fazlaca yumuşadı. Parça parça oldu. Pis eline yapıştı. İçi daha da buruklaştı. Zira o yere düşen ekmeği yemeyen insanlar tanırdı.
Tamam, onlarda haklıydı elbette. Her yere düşen yenilmezdi. Ama ekmek sepetinden kayıp, masaya düşen ekmek de mi yenilmezdi? Şimdi eline yapışan bu ekmek kim bilir kaç kişinin eline değmişti. Kim ısırık alıp devamını hiç düşünmeden çöpe atmıştı. Kediler ve ancak bazı insanlar beslenirdi bu ekmeklerden. O insanlardan birisiydi o. İstanbul’da yaşayan, sayısı yüz binleri bulan, amacı yaşamak, sadece yaşamak olan... Hiçbir kaprisi, şımarıklığı olmayan...
Yalnızca “bu öğün çöpten ne bulurum” ümidiyle yaşayan...
Şimdi o masasının başında, kimsesiz, fakir ve bir o kadar karanlık yuvasında; kimsesiz, fakir ve bir o kadar karanlık şekilde oturmakta. Ve belki yıllardır hiç çalınmamış kapısı birden çalmakta. Daha önce hiç görmediği, görse de zaten dikkat etmeyeceği bir çocuk, “amca annem size gönderdi” deyip, bir kâse dumanı üzerinde çorba uzatmakta...
Yardımlaşma seçme öyküler ibretlik öyküler en güzel hikayeler hikaye oku etkileyici hikayeler rehberlik hikayeleri