Bir zamanlar çok da uzak olmayan bir diyarda, güneşin altın ışıklarını sırtında taşıyan, yılların yorgunluğunu gururla biriktiren ahşap bir merdiven varmış. Bu merdiven, bir evin gökyüzüne uzanan kollarıymış sanki. Nice ayaklar basmış üstüne, nice kahkahalar, gözyaşları, telaşlı adımlar geçmiş basamaklarından. Evin çocukları onunla büyümüş, bazen tırmanmışlar tepesine, bazen oturup hayal kurmuşlar basamaklarında.
Ahşap merdiven, her çıtırtısında bir anı fısıldarmış gibiydi. "Ben bu evin sadık bekçisiyim," derdi gururla. "Kimse benim kadar yükseklere ulaşmaz, kimse benim kadar sabırlı değildir!"
Fakat zaman, acımasız bir rüzgârdı. Günler geçtikçe merdivenin basamakları yavaş yavaş aşınmaya, çivileri gevşemeye, boyası dökülmeye ve büsbütün içten içe çürümeye başladı.
Bir gün, en çok kullanılan bir basamak, artık dayanamadığını fısıldadı: "Yeter!" dedi ince bir çıtırtıyla. Yılların yorgunluğu, ayakların ağırlığı, ihmalkâr kullanım onu zayıf düşürmüştü. Ve nihayet, evin küçük çocuğu üzerine bastığı an, bir çat! sesiyle ikiye ayrıldı. Çocuk yere düştü, ev halkı şaşkınlıkla toplandı etrafına. "Bu merdiven artık işe yaramaz." dedi.
Ertesi gün, evin beyi yeni bir merdiven getirdi. Sapasağlam, pırıl pırıl, çelikten, hiç ses çıkarmayan bir merdiven! Ahşap olanı, bir köşeye atıverdi, üzerine eski bir örtü serip unutuverdi.
"Ne oldu bana?" diye inledi ahşap merdiven. "Ben ki nice yıllar hizmet ettim, nice yükler taşıdım. Şimdi bir kenarda, tozlar içinde yatıyorum!"
Duvarlar sustu, rüzgâr alaycı bir uğultuyla geçti. Evin içinden gülüşmeler geliyordu; yeni merdivenin üzerinde koşuşturan çocukların neşesiydi bu. Ahşap merdiven, bir zamanlar kendisine basan o küçük ayakların vefasızlığını düşündü.
Sonra bir gün, evin beyi onu bahçeye çıkardı. "Artık işe yaramaz, durmasına gerek yok!" dedi ve bir balta darbesiyle kırdı onu. Parçalarını bahçedeki ateş çukuruna atıverdi. Alevler içinde son bir çıtırtı duyuldu:
"İnsanoğlu vefasız… İnsanoğlu unutkan…"
Ve böylece, nice hatıralara şahitlik eden o ahşap merdiven, bir avuç küllere dönüşüverdi. Rüzgâr savurdu küllerini, unutulmuşluğun sonsuz boşluğuna…
O günden sonra evde kimse onu hatırlamadı. Yeni merdiven, pırıl pırıl parlamaya devam etti… Ta ki bir gün o da eskisi gibi atılana dek.
© dersimiz.com Esra AYDIN
Kırık Merdiven masal oku çocuk masalları masal sitesi vefasızlık