Babası: Sultan Abdülmecid
Annesi: Tirimüjgân Sultan
Doğum Tarihi: 21 Eylül 1842
Padişah Olduğu Tarih: 31 Ağustos 1876
Tahttan İndirildiği Tarih: 27 Nisan 1909
Vefatı: 10 Şubat 1918
Saltanatı: 1876 - 1909 (33 Sene)
Sultan Abdülhamid Hân, Osmanlı Padişahları arasında en uzun süre tahtta kalanlardan biridir; Osmanlı Devleti'ni yakından ilgilendiren çok önemli olayların saltanatında meydana geldiği nadir padişahlardandır ve en önemlisi de hakkında en çok eser bulunan bir devlet adamıdır. Bir iki sayfada onun şahsiyetini ve devrindeki olayları özetlemek mümkün değildir. Bu sebeple sadece bazı olayların ana hatlarını vermeye çalışacağız.
II. Abdülhamid, I. Abdülmecid'in 4. Kadınefendisi olan Çerkez asıllı Tîr-i Müjgan Kadınefendi'den Çırağan Sarayında Eylül 1842 yılında dünyaya gelen oğludur. 10 yaşında annesini kaybeden Abdülhamid, manevi annesi Başikbal Perestû Hanımefendi'nin terbiyesi altında büyümüştür. 28 yıl II. Abdülhamid'in valide sultanlığını ifa etmiştir.
Milletin Sultan Hamid dediği II. Sultan Abdülhamid, şehzâdeliğinin ilk günlerinde musiki dersleri almış; 1850'den itibaren devrinin âlimlerinden hat, Arapça, Farsça, Osmanlı Edebiyatı ve diğer İslami İlimleri ders almıştır. Özellikle hadisten Buhari okuyan Abdülhamid, devrin Maarif Bakanından politika ve iktisat, Vak'anüvis Lütfi Efendi'den Osmanlı Tarihi derslerini dinlemiştir.
Kendinden önceki padişahlardan farklı olarak, Şâzelî tarikatına intisap eden Abdülhamid, 1879'dan itibaren Kadiri tarikatının derslerini almaya başlamış ve ömrünün sonlarına doğru Nakşibendi tarikatına da intisap eylemiştir.
Bu bir kaç satırlık bilgiden anlaşılacağı üzere, Sultan Abdülhamid Han, bütün hayatını tam bir İslâm âlimi ve siyaset ve devlet adamı olmaya vermiştir. Amcası Abdülaziz zamanında ziyaretlerde ve seyahatlerde bulunan Abdülhamid, Fransız İmparatoriçesi, Avusturya Kralı, Prusya Veliahdı, Galler Prensi, Fransa Prensi, Şeyh Şâmil ve Emir Abdülkadir gibi, batılı ve doğulu devlet adamlarıyla tanışmış ve onlardan istifade etmesini bilmiştir. Babasının tabiriyle kuşkulu ve sükûtî oğul olan Abdülhamid, kurulduğu yıl Yeni Osmanlılar Cemiyetine girmiş ve ancak gayelerinin bozuk olduğunu anlayınca ayrılmıştır.
Hayat tarzı itibariyle Sultan Abdülaziz'e benzeyen, şarklı, tam bir Osmanlı ve tam bir Müslüman Türk olan Abdülhamid Han, takva ve dindarlığı sebebiyle halk arasında veliyullah olarak bilinmiştir. Dedesi II. Mahmut'a ve Reşit Paşa'ya hayran olduğu ifade edilen II. Abdülhamid, babası I. Abdülmecid ile ağabeyi Murad'ın alafranga hayatının devlete ve millete zarar verdiğine inanıyordu. 31 Ağustos 1876'da, akıl hastası olan V. Murad'ın yerine, Mithat Paşa ve Mütercim Rüştü Paşa'yı ikna ederek Osmanlı tahtına oturan II. Abdülhamid, dış ve iç düşmanların bütün gayretlerine rağmen, 27 Nisan 1909 yılına kadar Osmanlı tahtında oturmayı başarmıştır. dersimiz.com
II. Abdülhamid'in saltanat yıllarını ikiye ayırmak ve meseleleri ona göre değerlendirmek şarttır:
BİRİNCİ SALTANAT DEVRİ (31.8.1876-13.2.1878); MİDHAT PAŞA VE EKİBİNİN İDAREYİ ELİNDE TUTTUĞU ÇÖKÜŞ YILLARI
II. Abdülhamid, Mithat Paşa ve ekibini taltif ederek tahta çıkmış ve maalesef Meclis-i Mebusan'ın kapatıldığı Şubat 1878'e kadar da, idarede hep onların sözleri geçerli olmuştur. Neticede bu bir buçuk yıl kadar zaman, Osmanlı Devleti'nin çöküş ve hatta yıkılış yılları olmuştur. Rus askerlerinin Yeşilköy'e kadar geldiği bu acılı günlerin faturasını II. Abdülhamid'e yüklemek çok büyük hata olacaktır. Bu devrenin en önemli olaylarını şöylece özetlemek mümkündür:
Mithat Paşa ve Rüştü Paşaların meşrutiyetle alakalı şartlarını kabul ederek II. Sultan Abdülhamid Hân unvanını alan Sultan Abdülhamid, Aralık 1876'da Mithat Paşa'nın entrikalarından bıkarak istifa eden Rüştü Paşa'nın yerine Mithat Paşa'yı sadrazamlığa getirdi. Osmanlı Devleti tam bir isyan ülkesi haline gelmiş ve bu durum açık denizlere girmek isteyen Rusya'nın iştahını açmış olmasından dolayı, Düvel-i Muazzama, İstanbul'da Tersane Konferansını tertip etmişlerdir. İngiliz baş murahhası ve Türk dostu olan Lord Salisbury ısrarla Rus-Osmanlı savaşına taraftar olmadıklarını söylemesine ve Rus Çarı II. Aleksandr da, barışçı bir tavır izlemesine rağmen, Mithat Paşa, padişahla münakaşayı bile nazara alarak Rusya'ya harp ilan edilmesini savunmuştur. Mithat Paşa ile aynı fikirde olanlar, sadece Rusya'daki Panslavistlerdi.
Böyle bir dönemde, Osmanlı Devleti Mithat Paşa ve ekibinin ısrarıyla, 23 Aralık 1876 tarihinde I. Meşrutiyet'i (Taclı Meşrutiyet veya 93 Meşrutiyeti de denmektedir) ilan etti ve temel itibariyle 1960 yılına kadar yürürlükte kalacak olan ilk yazılı Anayasasını yani Kanun-ı Esasi'yi ilan etti. Bundan cesaret alan, Mithat Paşa ve ekibi, ordunun harp istediğini, Rusya'nın yenileceğini ve İngiltere'nin Osmanlı Devleti'nin yanında harbe katılacağını iddia ederek, harp ilanına karşı olanları vatan haini ilan ettiler. II. Abdülhamid bunlardan hiç birini kabul etmiyordu ve ancak çaresizdi. Harp tekliflerini incelemek üzere Ocak 1877'de toplanan Meclis-i Mebusan'ın 240 üyesinden 60'ı gayr-i Müslim idi. Karar, harp ilanının lehine çıktı ve Osmanlı Devleti'ni yıkılışa götüren bu karar, Rusya ile Osmanlı Devleti'nin baş başa kalmasına sebep oldu. Memleketin felakete gittiğini gören II. Abdülhamid, Mithat Paşa'yı Şubat 1877'de azletti ve sürgün etti. Bu arada Düvel-i Muazzama, evvela büyükelçilerini İstanbul'dan çektiler ve sonra da Mart 1877'de Londra Protokolünü imzaladılar. Tersane Konferansından daha hafif teklifler ihtiva eden bu konferansı, Rus Çarı kabul etti ve sadece harp isteyen aşırı milliyetçileri teskin için Karadağ'a Nikşi Kazasının bırakılmasını istedi. Bunu Kanun-ı Esasi'ye aykırı bularak reddeden Bâb-ı Âli, Nisan 1877'de büyük Rus-Osmanlı Savaşının yani halkın ifadesiyle 93 Harbi'nin başlamasına yol açtı. Fiilen Haziran 1877'de başlayan bu harp Ocak 1878'de Osmanlı Devleti'nin her şeyini kaybetmesiyle sonuçlandı. 93 felâketi, Şubat 1878'de Meclis-i Mebusan'ın kapatılmasını ve II. Abdülhamid'in ikinci saltanat devresinin başlamasını netice verdi. Tarihçilere göre bu bir buçuk yıllık devreden II. Abdülhamid sorumlu değildi.
II. ABDÜLHAMİD'İN İKİNCİ SALTANAT DEVRESİ=ŞAHSİ İDARE DEVRİ (13.2.1878-27.4.1909):
30 yıl kadar süren bu devreye, II. Abdülhamid'in şahsî idare devri veya muhaliflerinin ve maalesef Cumhuriyet dönemi tarihçilerinden bir çoğunun ifadesiyle istibdat devri (devr-i istibdâd) denmektedir. Bilançoları çok ağır olan 93 felâketinin devleti yok edeceğini gören basiretli devlet adamı II. Abdülhamid, Meclis-i Mebusân'ın bağımsız Ermenistan, Pontus ve Kürdistan gibi devletlerin kurulmasını tartıştığını görünce, 13.2.1878'de Meclis'i fesh etti. Alman Devlet Adamı Bismark, "bir devlet millet-i vâhideden mürekkep olmadıkça, meclisin faydadan ziyade zarar vereceğini" ifade ederek tasvip etti. Rus Çarı zaten memnundu. Durumdan rahatsız olan İngiltere, V. Murad'ı padişah ve Mithat Paşa'yı sadrazam yapmak için Genç Osmanlılardan Ali Suavi'yi tahrik ederek, tarihe Çırağan Baskını veya Ali Suavi Vakası olarak geçen elim olayı patlattı. Arkasında, İngiliz Büyükelçisi Lord Elliot ve yerine gelen Lord Layard ile Ali Suavi'nin İngiliz ajanı olan hanımı Mary vardı. 23 ihtilâlcinin ölümü ile sonuçlanan bu sonuçsuz darbe, II. Abdülhamid'i hafiye denilen gizli teşkilâtını kurarak daha sıkı idareyi ele almasına mecbur etti.
İç buhranlarla perişan olan ve her iki cephede de mağlup duruma düşen Osmanlı Devleti, Yeşilköy'e kadar gelen Ruslarla, İntihar Antlaşması denilebilecek olan 3.3.1878 tarihli Ayastafanos Muahedesini imzaladı. Ancak düvel-i muazzama denilen İngiltere, Fransa ve Avusturya yani Almanya'nın bundan rahatsız olmaları üzerine, 4,5 ay sonra bu antlaşma yok sayıldı ve 13.7.1878'de Berlin Muahedenamesini imzalayarak varlığını 30-40 yıl daha uzatmış oldu. Berlin Muahedenamesi de, Osmanlı Devleti'ni, Romanya, Sırbistan ve Karadağ'a tam istiklâliyet vererek Avrupa'dan tasfiye ediyordu. Bosna-Hersek Eyaleti Avusturya'ya verilirken, otonom bir Bulgaristan Prensliği kuruluyordu. Karadağ'a bir kaza bırakmamak uğruna, devlet, Avrupa'dan siliniyordu.
Berlin Muahedenamesinden cesaret alan Ermeniler, 1895-1896 yıllarında Doğu Anadolu'da katliamlara ve bağımsız bir Ermenistan kurma teşebbüslerine giriştiler. II. Abdülhamid, teşkil ettiği Hamidiye Alayları ile bu tehlikeyi bertaraf etti ve dahi denecek kadar mükemmel olan dış politikasıyla, büyük devletlerin işe karışmasına mani oldu. Ermeni isyanlarına karşı sert tedbirler alan II. Abdülhamid, Ermeniler tarafından Kızıl Sultan diye anılmaya başlandı. İttihatçılar ve Cumhuriyet dönemindeki sözüm ona bazı aydınlar da, aynen Ermeniler gibi, bu unvanı kullanmaya devam etti. Ermenilerle ilgili batılı devletlerin baskılarını, imtiyaz ve maddi menfaat gibi her çeşit imkânı kullanarak durdurdu ve İngiltere bu diplomatik girişimler üzerine Çanakkale Boğazına kadar getirdiği Akdeniz filosunu geri çekti.
Ermenilerden bir netice alamayan İngiltere, dış borç batağına sapladığı Hıdiv İsmail Paşa'dan Süveyş Kanalı tahvillerini de satın aldı. Bunun üzerine Mısır'a baskı yapmaya başladı. 1879'da Hıdivin azledildiği Mısır, yine sükûn bulmadı. İngilizlerin Mısır'a hücum etmesi üzerine, II. Abdülhamid'in Mısır'a başbakan tayin ettiği Arabî Paşa'ya bağlı ordu Eylül 1882'de İngilizlere yenildi. Artık Mısır, fiilen İngiliz işgali altındaydı.
Bu arada büyük devletlerin tahriki ile iyice şımaran Yunanistan, Epir (Yanya) ve Girit Eyaletlerine göz dikerek Osmanlı Devleti'ne harp ilan etti. Ancak Osmanlı orduları Yunanlıları bir kaç defa mağlup ettikten sonra Atina'ya kadar yaklaştılar. Yunanistan'ın sulh talebi üzerine, araya yine büyük devletler girdi ve son söz yine onların oldu. Aralık 1897'de imzalanan İstanbul Antlaşmasına göre, Tesalya geri veriliyor ve Girit'e muhtariyet tanınıyordu.
İçte ve dıştaki bütün sıkıntılara, Ermenilerin püskürtülmesi ve Yahudilere Filistin'de arazi verilmeyerek geri çevrilmeleri sebebiyle bütün Batılı devletlerin ve lobilerin aleyhteki faaliyetlerine rağmen, II. Abdülhamid, hiç bir zaman vazgeçmediği ittihat-ı İslâm (İslâm Birliği) siyaseti sebebiyle halkı tarafından sevildi ve tutuldu. Neticede Devleti de ayakta durdurdu. 1902-1903 yıllarında Vilayet-i Selâse denilen Kosova (Üsküp merkezli), Selanik ve Manastır çevrelerinde, Makedonya İhtilâli başladı ve yine büyük devletler araya girerek Osmanlı Devleti'ne baskı yapmaya başladı. Ermeni komitacıları ve milletlerarası siyonizmin temsilcileri, davalarına engel gördükleri II. Abdülhamid'i yok etmek üzere, terörist Belçikalı Jorris ile anlaştılar. 21 Temmuz 1905'de Cuma Selamlığında patlayan bomba, Padişahı yok etmek için patlatılmıştı; ama Allah korudu. İngilizler de boş durmuyordu; 1905'de Yemen'de isyan çıkardıkları gibi, II. Abdülhamid'in Akabe Kasabasına asker göndermesine müsaade etmek istemeyen İngiltere ile de savaş için burun buruna gelindi. İngilizlerin altın verdiği Arap kabileleri Osmanlı ordusuna saldırdı ise de bunlar bertaraf edildi. İngilizler Hicaz demiryolu ile Bağdat demiryolunun acısını böylece çıkarmak istiyorlardı. Neticede Tâbe ve Akabe arasındaki sınır, Mısırlı ve Osmanlı subayları tarafından yeniden çizildi. dersimiz.com
Dış ve iç baskılara rağmen 30 yıl Osmanlı Devleti'ni büyük sıkıntılarla ayakta tutan II. Abdülhamid, bu idareyi devam ettirmek için bazı zorlayıcı tedbirlere baş vurmak mecburiyetinde kalmıştı. Ancak bundan da önemlisi, Ermeni ve Yahudi meselesi yüzünden bütün basın ve Avrupa kamuoyu tamamen aleyhine geçmişti. Bu aşırı propagandalara rağmen, Müslüman halk, veli bildiği Padişaha itaat etmeyi ibadet telakki ediyordu. Ancak menfi güçlerin tahriki ile genç aydınlar ve askerler arasında, 93 felaketi ile memleketi sürüklediği uçurum unutularak, körü körüne bir Mithat Paşa hayranlığı yeniden başlamıştı. Yeni Osmanlılar veya Genç Türklerin fikirleri yeniden dirildi. 1890 yılında bir kısım Harbiye ve Askerî Tıbbıye talebelerinin teşebbüsü ile gizlice kurulan İttihat ve Terakki Cemiyeti, II. Abdülhamid'in azlini gaye edinen bir hareket idi ve asker siyasete yine karıştırılmıştı. Ermenilerin ortaya attığı Kızıl Sultan iftirası, bunlar tarafından da kullanılmaya başlandı. Daha sonra anlatacağımız gibi, İttihatçı Prens Sabahaddin Bey, Abdülhamid'in Ermeni katili olduğunu söyleyecek kadar azıttı. III. Ordudaki Talat Bey, Enver Bey, Niyazi Bey ve benzeri genç subayları da arasına katan İttihat ve Terakki Cemiyeti, kazandığı gücü teröre transfer edecek kadar dengeyi kaybetti. Hareketlerine karşı koyanlara mürteci damgasını vuran İttihat ve Terakkiciler, II. Abdülhamid'e temel hükümleri zaten yürürlükte olan Kanun-ı Esasi'yi tamamen yürürlüğe sokmak ve Meclis'i açmak üzere baskı yaptılar. 23 Temmuz 1908'de II. Meşrutiyet ilan edildi. Bu iç kargaşadan istifade eden Bulgaristan ve Bosna-Hersek Osmanlı Devleti'nden ayrıldı ve İttihatçıların ittihat-ı anasır fikrinin ilk acı meyvesi bu oldu. İttihatçıların basiretsizlikleri yüzünden, 240 üyeli meclisin sadece 140'ı Türk olmak üzere Meclis-i Mebusân 17 Aralık 1908'de açıldı. Azınlıklar, demokrasi geldi diye devlete bağlanmadılar ve bilakis devlete isyan etmeye başladılar. Müslümanların kanına giren Sırplar, Bulgarlar, Ermeniler ve benzeri azınlıklar için af ilan edildi. İstanbul'da Ermeni ihtilâli yapıldı; ama suçlu Müslümanlar oldu. Bunu fırsat bilen İngilizler ve diğer Osmanlı düşmanları, Üçüncü Ordudan İstanbul'a sevk edilen avcı taburları tarafından 31 Mart Vakası denilen ihtilali çıkardılar. Asker ve bunlara katılan hamallar gibi sıradan insanlar, şeriat elden gidiyor diyerek devlete karşı ayaklandılar. İttihatçıların hem Abdülhamid'den kurtulmak ve hem de muhaliflerini ve samimi dindarları ezmek için tertip ettiği bu olay, İstanbul'a gelen Hareket Ordusu tarafından kanlı bir şekilde bastırıldı.
Neticede Meclis'i toplayan İttihatçı Talat Bey, 27 Nisan 1909 tarihinde, silah tehdidi altında Meclisten hal' kararını çıkardı ve içinde hiç Müslüman Türk bulunmayan dört kişilik heyetle (Yahudi Emanuel Karaso, Ermeni Komitecisi Aram Efendi, Arnavut Esad Toptani Paşa ve Gürcü Arif Hikmet Paşa) hal' kararını II. Abdülhamid'e tebliğ ettirdi. Böylece Osmanlı Devleti'nin yıkılış trendi, maalesef hız kazanmıştı.
KADIN EFENDİLERİ: 1- Nâzik-edâ Baş Kadın Efendi.; 2- Bedr-i Felek Baş Kadın Efendi; Sâfi-nâz Nur-efzûn 2. Kadın Efendi; 4- Bîdâr 2. Kadın Efendi; 5- Dilpesend 3. Kadın Efendi; 6- Mezîde Mestân 3. Kadın Efendi; 7- Emsâl-i Nûr 3. Kadın Efendi; 8-Ayşe Dest-i Zer Müşfika (Kayıhân) 4. Kadın Efendi. İKBALLERİ: 9- Sâz-kâr Hanımefendi; Baş ikbal; 10- Peyveste Hanımefendi; İkinci İkbaldir; 11-Fatma Pesende Hanımefendi; Üçüncü İkbal; 12- Behîce (Maan) Hanımefefendi; Dördüncü İkbâl; 13- Sâliha Nâciye Hanımefendi; 4. İkbal. GÖZDELER: 14- Dürdâne Hanım; Baş Gözde; 15- Câlibos Hanım; 2. Gözde; 16- Nazlıyâr Hanım; 3. Gözde
ÇOCUKLARI: 1- Mehmed Selim Efendi; 2- Mehmed Abdülkadir Efendi; 3- Ahmed Nuri Efendi; Ulviyye Sultân; 5- Nâile Sultân; 6- Zekiyye Sultân; 7- Fatma NâimeSultân; 8- Seniyye Sultân; 9- Senîha Sultân; 10-Şâdiye Sultân. 11- Hamîde Ayşe Sultân (Babam Sultânhamid adlı kitabın yazarı). 12- Refî'a Sultân; 13- Hatice Sultân. 14- Aliyye Sultân; 15- Cemîle Sultân; 16- Sâmiye Sultân. 17- Mehmed Burhânüddin Efendi. 18- Abdürrahim Hayri Efendi. 19- Ahmed Nureddin Efendi. 20- Mehmed Bedreddin Efendi. 21- Mehmed Âbid Efendi .
Kaynak: Osmanlı Araştırmalar Vakfı
Döneminin Önemli Olayları:
31.08.1876 V. Murad''ın tahttan indirilmesi.
II. Abdülhamid''in Padişah olması.
07.09.1876 Sultan Abdülhamid'in kılıç alayı.
14.09.1876 Batılı Devletlerin, 4 Eylül'de Osmanlı Devleti'nin Sırbistan ile ilgili şartlarını reddetmeleri.
29.10.1876 Sırp Ordusu'nun mağlup edilmesi.
31.10.1876 Rusların Babıâli'ye verdikleri ültimatom: "Sırbistan ve Karadağ hareketini durdurun".
04.11.1876 Şark meselesinin halledilmesi için Rusya ve Batılı Devletlerin İstanbul'da bir konferans toplanması teklifleri.
Kanunî Esasi'yi hazırlamak üzere 28 kişilik bir komisyonun kurulması.
19.12.1876 Rüştü Paşa'nın istifası, Mithat Paşa'nın ikinci sadareti.
23.12.1876 Tersane Konferansı (İstanbul Konferansı).
Birinci Meşrutiyetin ilanı.
1876 Kanuni Esasi'nin (İlk Anayasa) ilanı.
21.08.1877 Süleyman Paşa'nın Şipka taarruzu.
17.09.1877 Gazi Osman Paşa'nın Plevne'yi müdafaa etmesi.
15.10.1877 Süleyman Paşa'nın Balkan Orduları komutanlığına getirilmesi.
11.01.1878 Ethem Paşa'nın azli, Ahmet Hamdi Paşa'nın sadareti.
20.01.1878 Rusların Edirne'ye girmeleri.
31.01.1878 Rusların İstanbul'a yönelmelerine engel olmak için mütareke isteği ve Edirne mütarekesi.
04.02.1878 Ahmet Hamdi Paşa'nın azli, Ahmet Vefik Paşa'nın (Başvekil) ünvanıyla ilk sadareti.
13.02.1878 İlk Meclisi Mebusan'ın tatili. (Birinci Meşrutiyet'in sonu)
03.03.1878 Rusların Ayastefanos (Yeşilköy) yakınlarına gelmeleri nedeniyle Ayastefanos Mütarekesi'nin imzalanması.
18.04.1878 Vefik Paşa'nın azli, Mehmet Sadık Paşa'nın Başvekil olması.
20.05.1878 Ali Suavi olayı (Çırağan vakası)
28.05.1878 Sadık Paşa'nın azli, Mütercim Rüştü Paşa'nın sadareti.
04.06.1878 Osmanlı-İngiliz ittifakı. (Kıbrıs Andlaşması) Kıbrıs'ın İngilizlere kiralanması.
13.07.1878 Berlin andlaşması.
Uluslararası 2. büyük kongre.
Osmanlı İmparatorluğu için "Şark Meselesi"nin başlaması.
14.07.1878 Rüştü Paşa'nın azli, Esat Saffet Paşa'nın sadareti.
Avusturyalıların Bosna-Hersek'i işgali.
04.12.1878 Saffet Paşa'nın azli, Hayreddin Paşa'nın sadareti.
21.04.1879 Avusturya ile Bosna-Hersek anlaşması.
29.07.1879 Hayreddin Paşa'nın azli, Ahmet Arifi Paşa'nın sadareti.
18.10.1879 Ahmet Arifi Paşa'nın azli, Küçük Said Paşa'nın sadareti.
09.06.1880 Said Paşa'nın azli, Mehmet Kadri Paşa'nın sadareti.
11.09.1880 Mehmet Kadri Paşa'nın azli, Said Paşa'nın sadareti.
12.05.1881 Fransa'nın Tunus'u işgali.
27.06.1881 Mithat Paşa'nın yargılanması.
02.07.1881 Teselya ve Narda kazasının Yunanistan'a terki.
20.12.1881 "Muharrem Kararnamesi"nin ilanı ve Duyun-ı Umumiye'nin kuruluşu.
02.05.1882 Said Paşa'nın azli, Abdurrahman Nurettin Paşa'nın sadareti.
10.07.1882 Abdurrahman Nurettin Paşa'nın istifası.
11.07.1882 İngiliz Donanması'nın İskenderiye'yi bombalaması, Mısır sorunu.
12.07.1882 Said Paşa'nın üçüncü sadareti.
30.07.1882 Said Paşa'nın azli, Ahmet Vefik Paşa'nın sadareti.
03.12.1882 Ahmet Vefik Paşa'nın azli, Said Paşa'nın dördüncü sadareti.
28.06.1884 Bestekâr Hacı Arif Bey'in ölümü.
18.09.1885 Doğu Rumeli vilayetinin Bulgaristan ile birleşmesi.
24.09.1885 Said Paşa'nın azli, Kamil Paşa'nın sadareti.
19.10.1885 Sırp-Bulgar çatışması ve Bükreş andlaşması.
21.01.1886 Yunanistan'ın Girid Adası'nı kendine bağlama teşebbüsü.
02.12.1888 Ünlü vatan şairi Namık Kemal'in ölümü.
01.04.1891 Ahmet Vefik Paşa'nın ölümü.
04.09.1891 Kamil Paşa'nın azli, Ahmet Cevat Paşa'nın sadareti.
11.05.1895 3 Devlet tarafından Babıâli'ye memorandum verilmesi.
08.06.1895 Memorandum'un Padişah tarafından reddedilmesi.
Cevat Paşa'nın azli, Said Paşa'nın beşinci sadareti.
30.09.1895 Memorandumun reddine karşı olan Ermeni komitecilerin Babıâliye yürümeleri.
30.10.1895 Ermeni isyan ve terör hareketleri.
01.10.1895 Said Paşa'nın azli, Kamil Paşa'nın sadareti.
07.10.1895 Kamil Paşa'nın azli ve İzmir'e vali olması.
Halil Rıfat Paşa'nın sadareti.
26.08.1896 "Banka Olayı" Ermenilerin Osmanlı Bankası baskınları.
18.04.1897 Yunanistan'a harp kararı - Türk zaferleri.
04.12.1897 Osmanlı-Yunan barışı.
18.12.1897 Girid'in bağımsızlığı.
1899 Alman İmparatoru Wilhelm'in Osmanlı ülkesini ziyareti.
05.04.1900 Plevne kahramanı Gazi Osman Paşa'nın ölümü.
29.10.1900 Azerbaycan okullarında Türk dili yasağının kaldırılması.
05.11.1901 Fransız Donanması'nın Midilli'ye asker çıkarması.
09.11.1901 Sadrazam Halil Rıfat Paşa'nın ölümü.
18.11.1901 Said Paşa'nın altıncı sadareti.
04.02.1902 Paris'te Prens Sabahaddin başkanlığında Mülteciler Kongresi'nin toplanması.
14.01.1903 Said Paşa'nın azli, Mehmet Ferid Paşa'nın sadareti.
02.08.1903 Makedonya ihtilâlinin yayılması.
25.10.1903 Makedonya ıslahatı.
29.08.1904 Eski padişah V. Murad'ın ölümü.
21.07.1905 Yıldız Hamidiye Camii önünde, Abdülhamid'e suikast girişimi. (Bomba Olayı)
26.12.1905 Midilli ve Limni gümrük ve posta idarelerinin devletlerce işgali.
25.04.1907 Gümrük resminin arttırılması.
10.06.1908 Reval görüşmesi ve Anadolu'nun paylaşılması.
22.07.1908 Ferid Paşa'nın azli, Said Paşa'nın yedinci sadareti.
23.07.1908 İkinci Meşrutiyet'in ilânı.
04.08.1908 Said Paşa'nın istifası, Kamil Paşa'nın sadareti.
05.10.1908 Bosna-Hersek'in Avusturya'ya ilhakı. Bulgar Krallığı'nın kuruluşu.
06.10.1908 Girid'in Yunanistan'a ilhakı.
17.10.1908 İkinci Meşrutiyet'in ilanı ve Meclisi Mebusan'ın açılması.
13.02.1909 Kamil Paşa'nın istifası, Hüseyin Hilmi Paşa'nın ilk sadareti.
12.04.1909 Taşkışla'da bulunan Avcı taburlarının isyanı.
13.04.1909 "31 Mart Vak'ası" Hüseyin Hilmi Paşa'nın istifası.
Tevfik Paşa'nın sadareti.
14.04.1909 Adana'da Ermeni isyanı.
15.04.1909
Hareket Ordusu'nun İstanbul'a gelmek için Selânik'ten hareketi.
İsyanın bastırılması.
24.04.1909 "Hareket Ordusu"nun İstanbul'a gelişi.
27.04.1909 "Meclis-i Umumi-i Millî"nin toplanması.
Sultan Abdülhamid'in halli kararı ve bunu tebliğ edecek heyetin kurulması.
Abdülhamid ve ailesinin Sirkeci'den tren ile Selânik'e sürgüne gönderilmesi.
V. Mehmed'in (Mehmed Reşad) Padişahlığı.
Osmanlı Osmanlı padişahları padişah hayatları padişah çocukları Sultan İkinci Abdülhamid İkinci Abdülhamid'in hayatı