Babam Ve Ölüm
Bir adam tanıyorum Babasını kendi elleriyle Gömdü toprağa yaşarken Gözlerinin içine bakardı Yaşlıdır üzülmesin diye
Kırılmasın derdi çok Severdi toz kondurmazdı Babasına ölüm gelince Başa ne çare kendi elleri ile Koydu toza toprağa ah ah
Yandı içi ağladı ama ne Fayda ölmüştü babası Koymalıydı mezara kendi Elleri ile ağlaya ağlaya örtü Babasını örtü toprakla
Yandı yüreği ağladı gözleri Ağladı ama ne çare ölüm Son nokta yine bi tesseli Hastaydı yaşlıydı torunları Evlilik çağında gelmişti Göreceği herşeyi görmüştü
O kadar zordu ki avutmak
Kendini ağlamamak şimdi
Düşünüyorum da o sadece Yaşlı babasını gömdü
Toprağa kendi elleri ile
Ya evladını gömenler Geleceği olan umutları Hayalleri olan gencecik Evladını gömenler ah ah
İnsan dayanırmı bu acıya
KEREM SAL
Kerem SAL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Şiiri Olmalı
Her insanın bir şiiri olmalı bence
şiiri olmalı onu anlatan kapanmış dudakların isyanı olmalı
canını yakanlara edebi gereği söyleyemediği asil çığllığı olmalı şiiri olmalı insanın çektiği çilenin anlatılmaz dertlerinin şiiri
aldığı her nefesin bıçak gibi yüreğini kanattığını anlatmalı gözyaşları boğazında düğümlenirken nasıl güldüğünü anlatmalı
bu kadar acı içindeyken bile nasıl olurda mutlu görünebildiğini anlatmalı
şiiri olmalı insanın yaşadığı ama anlatamadığı dertlerin herkesten sakladığı göz yaşlarının şiiri olmalı
Ağlamaktan harap olmuşken çocuğunun anne sesiyle hiç ağlamamış ve hiç üzülmemişcesine bir avuç suyla yıkadığı o harap yüzünde nasılda güller açtığını anlatmalı şiiri olmalı her insanın şiiri
KEREM SAL URFA
Kerem SAL
Hayat Gelsin
Gel hayat gel üstüme üstüme
freni patlamışçasına gel
dokunmadan sevdiklerime
en çirkin yüzünle gel
en acı çığlığınla
karanlık gecelerinle
buz tutmuş kışlarınla gel
çıldırmış yağmurlarınla
farketmez benim için
sabretmeyi öğereneli çok oldu
Gel hayat gel
freni patlamışçasına gel
Üstüme üstüme
İster acıt beni istersen ez
Unut beni yine ağlat farketmez güçlüyüm ben
Yenilmem sana hayat
canım yanarken gülmeyi öğreneli çok oldu
Kerem sal
Kerem SAL
Gevenin Karanlığı
Gece karanlığında ılık esen bir rüzgar buz kesiyor adeta üşüyorum
Sessizliği bozan içten içe Sessiz çığlıklar duyuyorum acı acı çaresiz insanların duyulmayan feryadı
saat gece yarısı ve ben hala üşüyorum karanlık bütün kötülükleri örtmüş göz gözü görmüyor sanki hayat sorunsuz ve herşey yolunda gibi anlamıyorum
gecemi gizledi tüm derdi kederi yoksa umursamaz insanların bahanesimiydi gecenin örtmesi tüm kötülükleri gece dönünce gündüze karanlık güneşin parlayışıyla eriyince buz gibi örttüğü ne varsa apaçık dökülecek ortaya
Ve şimdi saat gündüz görüyorum herşeyi üşümüyorum artık geceyi inleten o acı acı sessiz çığlıkların sahibini arıyorum çaresizce düşünüyorum da
Neydi onu ağlatan
KEREM SAL
Kerem SAL
