Büyük Zafer 30 Ağustos Şiiri

Canım Öğretmenim Canım Benim

CANIM ÖĞRETMENİM CANIM BENİM



C an siperane çalıştın her yerde sürekli

A ldığın ahlak evvel ve ahir de gerekli

N ereli olursa olsun hep aslan yürekli

I ssızlarda yer kuru ekmek bazen börekli

M enekşe, lale, güller gelir CAN Öğretmenim.



Ö nce bana A.B.C’ li okuma yazmayı.

ö Ğrettin sevgi saygıyla insanca yaşamayı

R essam gibi işledin aşkı, azmi, saymayı.

E rdem ve ahlak mayasıyla insan olmayı.

T ek yoldaş, sırdaş, dertdaş olmakla anlamayı.

M ünzevi tenhalarda yalnız kalmamayı.

E ngelleri sabır sebat gayretle aşmayı.

N e bilsin ki eller tanımayınca anmayı

İ nan bilgi ocağında yanıp kaybolmayı.

M ezarının başında çiçek olup açmayı.



C anına can damarındaki kanın olmayı

A ttığın adımda, dizinde derman olmayı

N asıl hakkın öderim ölmeden af olmayı.

I rakta olsa seni bulup yoldaş olmayı.

M ezarının başında, açan çiçek olmayı.



B enim yüreğimde atan cansın Öğretmenim.

E limde solmayacak bir gülsün Öğretmenim

N edametler için de vuslatım Öğretmenim.

İ ki cihanda da minnettarım Öğretmenim.

M akamın cennet olur inşallah Öğretmenim.

İsimsiz

Bizim Ev

Ailecek bölüştük partileri

Biri gerilese biri ileri

Böylelikle hallederiz işleri

Millet meclisine döndü bizim ev

Oğlan at partili yolum düz diyor

Bu barajı nerden kurduk biz diyor

Zemin katta bir de kısrak besliyor

Tıpkı bir haraya döndü bizim ev

İsimsiz

Aptal Kadın

Ve Sen Aptal Kadın...

Dönmelisin artık diyorum...

Tadı da kalmadı sensiz ayrılığın...

Artık boğazına yapışmıyorum bu kentin...

Caddelerini ıslatan yağmurlu gecelerinde…

Ve kışın en buzul yanlarından sahipleniyorum tüm ayrılıklarını...

Kristal şehirlerin gök kubbesine çakıyorum en siyah Bulutları...

Ve Biliyorum...

Sağanaklarına kavuşmak lügatında yasaklı...

Aşkın hiçbir lehçesinde yok adının anlamı...

Yitik kent çocuklarının kaderini sahipleniyorum...

Ayrılığım sen...

Kışım sen...

Soğuğum sen...

Ve gözlerinin huzurunda avutulmamış bir ben...

Bir Ben ki tıpkı Baştanbaşa sen...

Anladım ki...

Hayat elinden her şeyini alınca büyürmüş insan...

Senli bir yaşamın ertesinde yaşıyorum...

Hayat denilen bu oyunu ben...

Figüransız suretlere bürünüyorum her gece...

Sen sancılı uykuların yanaklarına gebe günaydınlar bırakıyorum...

Ve duruyor zaman sana sen kala...

Zaman adil davranmadı bize be kadın...

Saçlarımdan giyiniyor kış beyaz örtüsünü...

Yüzümün oylumlarında sonbahara gebe gülüşler taşıyorum...

Özlemekten ölüm olduğun bir gecede intihara teşebbüsler sıralıyorum...

Oysa dönüşün yoktu bu aşka biliyorum...

Çünkü adın ''Gitti'' duydum...

Ölümbaz öpüşlü gecelerden dokunuyorum aşkının en izbe yalnızlıklarına...

Sen Yoksun...

Sesin Yok...

Ve faili meçhul cinayetler kalıyor…

Senli gecelerin ardından payıma düşen yokluğuma...

Ölüm olduğun bir gecede giriyorum ayrılığın koynuna…

Tek suçum…

Katilimden aşk peydahlamaktı…

Gidilmedik hiçbir film…

Beklenmedik hiçbir durak kalmadı bu şehirde...

Geç kalınmış bir aşkın öncesinde…

Ayrılığa müebbet sevdaların koynunda arar oldum seni…

Adı tarafından terk edilmiş kent şarkılarında rastladım izine…

Değişmişti sesin…

Ve değişmişti bakışların…

Hayat adil davranmamıştı gülüşlerine…

Hüzne ram bakışların izi kalmıştı...

Dudaklarının iz düşümlerinde…

Küçük kız edalarından eser yoktu yüzünde…

Yoktu sesinin eski şen kahkahaları…

Sonbahara hazırlanan eylül kadar sessiz…

Baharın koynunda avutulmaya çalışılan çocuklar kadar yaramazdın…

Ah aptal kadın…

Biliyorum…

Kavuşmak yoktu bu aşkın vuslatında…

Kaç geceye hapsettik aşkın günahkâr yanlarını…

Ve hangi şehirlerde unuttuk ‘’biz’i

Sende Haklısın…

Ah be aptal kadın..

Çocukları yoktu aşkın…

Oysa Bu yitikliğimle ben...

Köhne bir kentin arka sokaklarında adımlıyorum...

Senli bir aşkın başkalarına çıkan mutluluklarını...

Ama olsun be kadın...

Varsın olmasın sesin...

Yüzündeki masum yanların...

Sen varsın ya...

Şimdi sen kadar güzel yakışır biliyorum...

Hangi ölüm tarzını sahiplensem...

Mademki senli bir yaşam haram bana...

Sana Kavuşmak mı?

Varsın Ölüm olsun tek helalim bu aşkta...

İsimsiz