Sen gidiyorsun.
Gölgen kapı eşiğinde..
Akrep, yelkovan peşinde.
Saatler dursun..
Sen kal..
Gitme..
Ev boş..
Duvarlar soluk...
Gölgeler saklandı.
Kuytu bir yere..
Kapı açıldı...
Soğuk girdi..
Ev değişti...
Eşyalar değişti..
hüzün yapıştı üstüme..
Gölgense,
artık yok...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Yüreğim, sonsuz bir acı ile, yasta.
Bu acılar, beni, iyi tanıyorlar.
Ah!,Kalbim yine, yılgın, yorgun ve hasta.
Dertler beni, hep, sarıp, sarmalıyorlar.
Sorarlarsa; yok, aşka dair belirti.
Dostlar beni, neden iyi sanıyorlar?
Bu dertler ve kederler, hepten delirtti.
Beni, yok etmek için, gün sayıyorlar.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Kır zincirlerini, yolla o emperyalizmi.
Fabrikalar açalım, hep birden üretelim.
Güçlü olsun ekonomi, gör liberalizmi.
Üretelim, üretelim, azcık tüketelim.
Dışa bağımlı olma, işle madenlerini.
Dünyaya açıl sen, gönder zulmedenlerini.
Siyaset, devlet, halk, güç verin birbirinize.
Yoksa bu devlet, kalmaz ki, bak hiç birinize.
Işık gibi yayılsa, aydınlatsa bu bilinç.
İçimizi kaplasa, yaşam verse bu sevinç.
Haydi sende durma, hemen katıl aramıza.
Esaret sona ersin, bitsin artık bu linç.
Geliyor ayak sesleri, duyun değişimi.
Bunun sonucunda gelecek, gör gelişimi.
Güçlendi dip dalgası, başlattı bu evrimi.
Uygarlık erit zinciri, getir o devrimi.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Ömrüm fırtınaydı, duruldum.
Yaş aldıkça, hepten yoruldum.
Kalmadı gücüm, hep tükendim.
Gidiyorum; dostlar elveda!
Gençlik bir bahardi, tez geçti.
ihtiyarlık, hep geldi çattı.
Ölüm, sıradan beni seçti.
Gidiyorum; dostlar elveda!
Çalıştım, yoruldum, tükendim.
Zor işleri, ben hep yüklendim.
Kâh kirlendim, kâh temizlendim.
Gidiyorum; dostlar elveda!
İnsan gider, kalır tek izi.
İyilik, insan yapar bizi.
Kimse çözemez, hiç bu gizi.
Gidiyorum; dostlar elveda!
Mesut YÜKSEL
Mesut YÜKSEL