İşte Öyle
Öyle bir gündü ki,ses yoktu hiç bir canlıda
Hepsi sessizliğe bürünmüş
Sus pus olmuştu
Ruhları ağlıyordu,karanlıklar içinde
Herkesin yüzünde sahte bir maske
Gülüyorlardı
Ama aslında içleri kan ağlıyordu
Bir bir yok oluyordu tüm duyguları
Kalpleri taş misali
Gözleri cam misali
İçleri volkan kaynıyordu
Susuyorlar,konuşamıyorlar
Evet hep korkuyorlardı
Çok korkuyorlardı,aşkı arıyor
Aşkı bulunca korkup kaçıyorlardı
Ruhları esirdi,zincirler vardı duygularında
Zincirler kırılmıyordu
Zincirler tabularla sımsıkı sarılmıştı
Ölüyorlardı içten içe
Zavallı insancıklar,yaşadıklarını sanıyorlardı.
Songül Solgun
Songül SOLGUN Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Zifiri Karanlıık
Ara sıra hayatıma gelip girdiler
Yüreğime çok acılar ektiler
Doldu taştı ,zamanı çoktan aştı
Bu devrin miladı da kapandı
Acı çekmek özgürlükmüş diyenler
Acıyı en derinde hep hissedenler
Ne kaderi ne yüzü gülmeyenler
Geçmişi hep defterden silerler
Sessiz olsun dil hep sussun
Gündüzler zifiri karanlık olsun
Azrail kapımda hep nöbet tutsun
Yarim ecel ,ecelim tez elden olsun
Zamanı geldiğinde gel de geleyim
Korkmam ben ölümden hadi gidelim
Sen bilmezsin belkide ne bileyim
Huzurun yolunu gel ben sana göstereyim
Vakit tamam,artık geçmişimi sileyim.
Songül Solgun
Songül SOLGUN
Olabilir Mi?
Birgün otursak
En ıssız en sessiz kimsesiz bir kıyıda
Karşılıklı çayımızı içsek
Bana anlatırmısın böyle delice sevilmenin sırrını
Ben hiç sevilmedimki
Kıyıya vursa dalgalar
Çığlık çığlığa haykırsa martılar
Sen anlatsan hep,ben hiç konuşmasam
Sadece çayımı sevdanda yudumlasam
Ogün hiç kimse olmasa
Sadece sen olsan ,birde beni gören gözlerin
Ben hep sussam ,hiç ihtiyacım kalmaz ki konuşmaya
Yanımda sadece sen olunca
Bak dolaşıyorum sokaklarda bir başıma
Heryerden sesin geliyor sanki kulaklarıma
Sen yoksun ya
Benim yüreğim hep paramparça.
Songül Solgun
Songül SOLGUN
Yara
Adına geçmiş diyorlar ama
Çok derin yaralar asla geçmiyor
Paslı bir çiviyle çakılan acılar
Hiç unutulmuyor
Yüzüne bakıyor yüzsüzce sırıtıyor
Kaçamıyorsun geçmişinden
Dönüp dolaşıp yakana yapışıyor
Sen onu bıraksan da o seni bırakmıyor
Kader malesef sana hiç şans vermiyor
Hep seni çıkmaz bir sokağa sürüklüyor
Çığlık atıyorsun duyan olmuyor
Yakarıyorsun yaradan ortadan kayboluyor
Malesef hayat çok acımasız
Eğ bana boynunu diyip
Seni yüreğinin tam ortasından vuruyor.
Songül Solgun
Songül SOLGUN
