Kibirle Yok Olursun Şiiri

Toprakla Mükaleme

Sesleniyorum sana!
Ey kara toprak!
Cevap ver, şu âşığa!
Sen mi yaptın,
Bunca nakışlı yaprak?
Ses veriyor toprak,
Bu seda gayet berrak:
Ey âşık!
Ne demek bir yaprak yapmak?
Ne kalem var ne defter
Ne ilmim var ne cetvel
Ne iradem ne kudret
Yok bende böyle bir hikmet!
Nasıl çizerim yaprak?
Nasıl dokusun toprak?
Sonsuz ilim hikmetle
Çiziliyor o yaprak.
Kesif bir perdedir;
Ancak O’na bu toprak.
Sen yaz bunu ey Yûnus!
Biz bu işte yokuz!
Bu yük ağırdır bize,
İman gerektir size,
İcad ne haddimize,
Yaz bunu dize dize!
Şirk bitsin, küfür gitsin!
Mahlukat dile gelsin!
Müşrikler dize gelsin!
Hidayet dillensin,
Gafiller uyansın!
Küfür örtüsü kalksın!
Sen Şâir’ül İslâm’sın!

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Hasret Biter O Gün

Sessizliğin sesini duyduğumda,
Yalnızlıkta huzur bulduğumda,
Dize dize bir şiir olduğumda,
Satır satır her dilde okunduğumda,
Aşikâr olur o gün,
Çözülemez muamma,
Âşık Maşuk’a gider,
Dil susar kitap söyler,
Hasret biter o gün.

Kuş misali özgürce uçtuğumda,
Nefisten son nefes koptuğunda,
Aşk âlemleri ben koktuğunda,
Tertemiz kalemlerde olduğumda,
Aşikâr olur o gün,
Çözülemez muamma,
Âşık Maşuk’a gider,
Dil susar kitap söyler,
Hasret biter o gün.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Amellerini Ateşe Atma

Ey Yûnus!
Kıldın diye iki rekât namaz,
Zannetme azap sana hiç uğramaz,
Dilin gıybet ve yalan ile olmuş ise yaramaz,
Neye yarar kıldığın o namaz?

Ey nefsim!
Sen oruç tutuyorsan
Oruç da seni tutmalı,
Oruçtan mânâ, yalnız açlık sanma!
Amellerini ateşe atma!

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN