Nasilsa Allah Affeder Şiiri

Küfrüm Aşar Edebimi

yıllardı benı kendıme baglayan

sendin (!)

yagmurdu gunesın altındakı masumıyetımı yıkayan

damlaların yere vurusuyla tıtrerdı ıslak bedenın

korkardım yıldırımdan

her gok gurultusunde yorganımın altına saklanır usalca dınlerdım yagmurun sesını

sen yoktun

kokun yoktu odAmda

buğulu camlar

sokaktakı o kaskatı olmus bedenleri izliyo

sevgililer el ele

lafım yokkı konusayım pencere buğusuna

dudak payı olmayan catlak bır fıncan gıbı senın askın

agız yakan catlaklardan sızan cay gıbı

artık kalmadı sana ahlarım vahlarım

sımdı anladımkı hergun yazdıgım bı gunluk gıbıymısın

anılarla dolu

kımısı yırtık sayfalardan olusan sıyah kaplı bı gunlük

eskı oldugu ıcın kaldırdım rafa

belkı coktan tozlanmıstır

kahbece kurulmus, kumar gıbı oynanan askın gıbı

boyle gordugum ıcın sende olmayan namusum

bu yuzdendır

senın hıc anlayamadıgın erkeklık

cevrende daha once hıc böyle olmayan bıri oldugum ıcındır

ben sensız de mutluyum

aslında senle oldugundan dahada cok

hıc bır seye gerek duymuyorum

aslında sana dıyecek o kadar sozum var kı ama söyleyemiyorum

çünkü,

sana olan küfrüm aşar edebimi...!

İsimsiz

Sevgiyi Yüreğinden Eksik Etme!

Kendimle savaşım ve duygularımla verdiğim o sayılı mücadele Sanırım bu gece sona erdi.

Ve ben ilk defa demir kapıların ardında gizli güneşimin senin yüreğine doğmasına izin verdim.



Hiç böyle olmamıştım ben bilmem, belki de olmuştum...

Gökyüzünü izledim bütün gün. Ve ağaçları ve kuşları ve seni...



Öyle huzur dolu ve öyle mutluydum ki, içimde taşıdığım ve

ağır diye nitelendirdiğim bu sonsuz sevginin aslında beni

yenileyen tek duygu olduğunu farkettim her tebessümde.



Çünkü, gözlerimde senin derinliğin, ellerimde senin sıcaklığın

ve ruhumdaki varlığınla beni sen, sadece sen yaşatıyordun...



Ve artık ağır gelmiyordu bu aşk bana. Özümdeydi ve bir parçamdı

tıpkı senin gibi... Aşık olmaktan utanmadım bu gece...



Eskiden hafif derdim bu yüce duyguya, sadece hafif...

Belkide gereksiz bulurdum, bilmiyorum.



Kalpte derin, koparması zor ve sürekli içerilere işleyen korkunç

bir yara olduğunu düşünürdüm aşkın. Belki de doğru... Yaraydı.

Ama gelişimini izlediğin ve kendi ellerinle iyileştirdiğin bir yaraydı bu.

Şimdi, kalbimdeki yaranın acısı, o yürek yanması daha da büyüyor.



Bu çektiğim acı, sana olan sevgimi yüceltiyor, sonsuzlaştırıyor adeta...



Bilmezdim duyguların en yücesini bu derde düşmeden önce ve

hissetmezdim hiçbir insanı böyle yüreğimde seni sevmeden önce...



Bu gece odamın duvarları haykırdı bana,

"Aptal! Bunun adı aşk." diye.



Ve susturamadım kalbimin çığlıklarını... Derken gözyaşlarım

ve hıçkırıklarım bozdu gecenin bütün o güzelim sessizliğini

ve uyandırdı beni tatlı rüyamdan.

Sen rüya idin, ben rüya idim ve yaşam koskocaman bir rüya

idi yalnızca... Beni sana bağlayansa gördüğüm rüyanın

en büyülü, en şehvetli anıydı sadece...



Biliyorum, sen beni hiç tanıyamayacaksın. Belki, hiçbir zaman

cesaretimi toplayıp konuşamayacağım seninle;

Ama senin o büyülü sevginle yaşayacağım.



Kimbilir... Belki de bir gün, bir yerde görüşmek ümidiyle...

Sonsuz Sevgiyle Kal...

Sevgiyi yüreğinden hiç ama hiç eksik etme...

İsimsiz

Corona

Geldin uzak yerlerden
Yıkanmayan ellerden
Artık sen de dillerden
Düşmez oldun corona

Çıktın Wuhan ilinden
Anlamayız dilinden
Ta Allah’ın Çin’inden
Çıkıp geldin corona

Sana maske çare mi?
Yaktın ciğerparemi
Yarasa mı fare mi?
Nerden çıktın corona

Yayıldın dört bir yana
Tanımazsın gardaş ana
Aşı da yoktur sana
De get artık corona

Yaktın, yıktın Çin'i
Giden can buldu bini
Yoktur imanı dini
Gavur işi corona

İran'dan çıkarsın yola
Yayılırsın dört bir kola
Damga vurdun bu yıla
Bırak bizi corona

Mümtazer acı söyler
Ağalar, bakanlar, beyler
Bu virüs bize neyler
Görelim corona

Coronaya taşlama...

Mehmet

İsimsiz