Yokluğun Şiiri

Son Kadeh

Kadehimin son damlasına her zaman yüklerdim yüreğimin acılarını.

Sen olmayınca gülüm tadı tuzu yok bu sokakların.

Yağmur altında sevgisiz bir şekilde sırılsıklam olmanın

Uzaklara dalıp gitmeyi her zaman kendime yetindiriyorum



Hüzün kaplıyor dört bir yanımı gözlerim görmez oluyor

Edebi bir yola çıkışın beni ızdıraplarla bir başıma bırakmandı

Hala kokunu unutmadığım bu vakitlerde bile tenine hasret kalışım

Her vaktimi senden esinlenerek yaşadım geçmişin güzelliğini



Dönüşün yok bilirim mahkumdur sevgim sana yaşlanıp başımı yanına koyana kadar

Günü gün eylemeden can çıkmadan gelemem yanına ona yanarım

Başı boş duygularım var senden kopamayan sevgim var

Sana Mecnunun Leylasına olan aşkı kadar büyük aşkım var...

İsimsiz

Uzaktın Bana

Uzaktın bana..

Görmediğim gözlerini sevdim..

Duyamadığım sesini sevdim..

Alamadığım kokunu sevdim ve tutamadığım ellerini..

Yüreğimin en güzel yerindeydin..

Dualarımdaydın hep, delice bir sevgiydi bu..

Belki pişmek ateşte, belki yanmak güneşte..

Sevdim işte.. Bir sonu olmadan yani..

Sen benim gözümün daldığı yüreğimin yandığı ve aklımın aldığı tek gerçeğimsin..

Ben seni sen olduğun için sevdim.. Ömrümü avuçlarına bırakacak kadar "S EV D İ M" seni hepsi bu..!

Bu nefes bu can bende oldukça seni yine severim

BEN SENİ ÇOK BÜYÜK SEVDİM

İsimsiz

Yük

Ben yasamamış bir insanım,

Çünkü daha doğmamışım,

Bu dünya ya fazla gelmişim,

Bir kötü eksik kal dünya…



Ben hiç kurulmayan bir hayalim,

Hiç bir beyinde bilinçaltı olamamışım,

Dilden dökülen bir gerçek,

Kalbe düşen bir kıvılcımda...



Ben hep mevsimlerden kış olmuşum,

Köpek olmuşum kapılarda,

Maddeyi sevmişim manasızca,

Manevi duygulardan yoksun kâfiriz demek ki...



Ben hep yük olmuşum omuzlarda,

Kanayan yara olmuşum yüreklerde,

Olmayan umut yıkılan ümit olmuşum,

Ben hep zincir olmuşum ayaklarda...

İsimsiz