(1870 İstanbul-1927 İstanbul) öykü yazarı. Ortaöğrenimini Galatasaray Sultaniyesi'nde tamamladı (1888). Hariciye Nezareti'ne girerek, Poti, Pire, Marsilya, Kerç konsolosluklarında bulundu (1888-1895). Uzun süre Galatasaray'daki edebiyat öğretmenliğinden sonra Darülfünun'da, Alman ve Fransız edebiyatları müderrisliğine atandı (1910-1912). Balkan ve I. Dünya Savaşı yıllarında Peşte'de başkonsolosluk yaptı (1912-1918). Hazine-i Fünun ve Servet-i Fünun (1895'ten sonra) dergilerinde yayımladığı öykülerle tanındı. Bu dönemde "şairane" betimlemelere aşırı eğilim duydu. Edebiyat-ı Cedide'nin öteki yazarlarından daha farklı bir özellik göstermedi. Mensur şiir havası taşıyan bu öykülerde doğa ve kişi betimlemeleri, olay, ruh hallerinin anlatılması, söz kalabalığı arasında arka plânda kaldı. İkinci Meşrutiyet'ten sonra Millî Edebiyat akımının amaçlarını benimseyerek, Türk Yurdu dergisinde yazdı. "İnkılab-ı Lisan" adlı yazısında, Cenap Şehabettin gibi, "Servet-i Fünun" anlayışında ısrar eden eski arkadaşlarının görüşlerine karşı, dilde özleşme ilkelerini savundu. Ancak bu kez de öykülerini hiç alışılmamış öz Türkçe sözcüklerle bezeyerek gene süslü anlatım merakından kurtulamadı. Yapıtları: "Hâristan ve Gülistan" (1901), "Çağlayanlar" (1922), "Gönül Hanım" (1920).
