Acı Aşk Şiiri

Baver Erdoğan Şiiriniz çok güzel . Ellerinize sağlık

Acı Aşk

Bazen soruyorum kendime

Ben onu düşünüyorum

Acaba o beni düşünüyor mu?

Her gün Her dakika



Ben onu seviyorum

O da beni seviyor diyorum

Galiba kendimi kandırıyorum.

Beni sevmediğini adım gibi biliyorum.



Ben onun için ölürüm.

Canımı gözümü kırpmadan veririm.

Hayatımı, her şeyimi feda ederim.

Onunda beni sevmesini çok isterim.



Beni böyle üzmeye hakkı var mı?

Canımı yakmaya hakkı var mı?

Onun beni sevme şansı var mı?

Benim de mutlu olma hakkım yok mu?



Hayatta en tatlı şey seni sevmek iken

Nasıl seni sevmek bu kadar acı oldu.

Aklıma geldiğinde neden kalbim acıyor.

Be insafsız sensiz olmuyor.



Her şey bomboş şu hayatta

Senin aşkınla yaşıyorum bu hayatta

Seni sevmekle yetinmek zor geliyor

Artık bir şeyler yapmam gerekiyor.



Sen su ile çiçeğin hikâyesini bilir misin?

Suyun çiçeği ne kadar sevdiğini bilir misin?

Ama su sadece lafta sever, onunla ilgilenir.

Kendini ona vermez, sevgisi yetmez ve çiçek ölür



Ey yar seni çok seviyorum.

Hayatım boyunca hep seni arzuluyorum.

Aşkınla yandım, kül oldum, bitiyorum

Yakma beni, sev sen de beni.





BAŞAK KARADAĞ

Başak KARADAĞ

Gözyaşım

Aşk o kadar güzel ki kalbi saf tutan

Aşk o kadar kötü ki düşündükçe azap çektiren



çektirdiği azap ki çilelerin güzeli

o çile ise gözyaşının eseri



ben ki aşkımı sezeli

kaç yıl oldu gözyaşımı dökeli



keşke yasa çıksa şu dünyada aşk diye

ne güzel olurdu dünyada



ama herkes sevmeyi bilse...



BAŞAK KARADAĞ

Başak KARADAĞ

Böyle Sevdim İşte

Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni

gören.

Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka

yerde

olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın,

orada kalmalıydın. çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu

kadar

kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden

ne

ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin.



Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım

seninle. çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin

renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelya idin

pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın

bir

ateş gibi. Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize

tutkundum, denizi sensiz, seni de denizsiz düşünemedim.



Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da... Kendime bile dar

gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En

kızgın,

en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana.

İçimdeki

sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni öylesine güldüren senin sevgindi

ve

ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey

olduğunu anladım seninle...



Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk

yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden

tuttuğunda, patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi.

Menzil

sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok

edebilirdim.

Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana

ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen

girebilirdin.



Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı,

gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu,

olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da.

Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni

ve o

doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu

zaman.

Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni

yeterince tarif edecek kadar derin olmadı.



Seni severken yorulmadım. çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün

yenilendim.

Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın.

Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin.



Sevdim işte ötesi yok...



BAŞAK KARADAĞ

Başak KARADAĞ