Cadde
Ekinlerin de küstüğü,
Denizlerin de kuruduğu bir zaman olurmuş.
Göğsündeki o yumruk büyüklüğündeki et parçası,
Bir kor gibi yanarmış kimi zaman.
Bazı zamanlarda da alçaklardan uçarmış insan
Bir ağaca bağlarmış kendisini,
Korkarsa ağaç, üzülürse ağaç,
Sever ve sevilirse yine ağaç bakarmış ona.
Kimi zaman da bu kısacık hayatını,
Gerçek dostluklarla güzelleştirmek,
Gerçek anılar ile yaşatmak,
Ve uzatmak istermiş insan.
Yazmakta bulduğunda ise kendini,
Zaten çoktan kırılmış,
Çoktan değişmiştir insan,
O güzel ve sıcacık caddesinde.
Öyle bir caddedir ki o,
Zamanla yanıp sönen lambaları,
Gökyüzüne ve karanlığa yüzünü dönmüş kaldırımları,
Bir insan gibi basit ve karmaşıktır.
Yürüdükçe yorar,
Düşündükçe sarar.
Ve kalabalıktan korkan o caddede,
İnsanlar ağlarlar…
Ağlarlar,
Çünkü kim olduklarının farkına varırlar.
Farkına vardıklarında,
Issız karanlığın,
Soğuk kaldırımlarına otururlar,
Ve sıcaktan eriyerek yok olurlar.
Yok olup karanlığa karıştıklarında,
Tekrar ağlarlar.
Bu sefer bağlandıkları ağacın yaprakları,
Yürüdükleri caddenin lambaları gibi,
Tekrardan insan olurlar.
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
İnsanoğluyum Ben. İşim Bu.
İnsanların pişmanlıklarına ortak olmak,
Onları öyle hissettirmemek,
Onları öyle görünce kendi vicdanımın,
En değerlimin,
Onlara ortak olduğunu görmek,
Duymak
Hissetmek ;
Yoruyor beni.
Madem yoruluyorsun,
Neden onları görmezlikten gelmiyorsun,
Diyebilirsiniz
En doğal hakkınız.
Fakat soruyorum size,
Hiç yazarın aşkına ortak,
Kuşların kanat çırpışına,
Hasret kaldınız mı?
İnsanoğluyum ben de
Kendimi harcamayı severim.
Duyguları kucaklamak
Onlara destek olmak,
Benim işim.
Nefreti,hırsı,kızgınlığı
Kucaklamak…
İnsanoğluna yakışır mı?
Kalbinin atması gereken yerde
Taş bağlanır mı?
Tıpkı vatanına hasret
Nazım,
Tıpkı kadınına hasret
Cemal,
Tıpkı saatine hasret
Turgut,
Gibi.
Ben de duygulara hasretim.
Anlamazsınız belki beni,
Ama unutmayın ki,
İnsanoğluyum ben,
İşim bu.
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ
Eğer
Hatırını bahane etmek ne kadar kolaymış meğer
İnsanlarda bıraktığın yükü düşünmeden,
Sadece kendi isteğin için insanların duygularını kullanmak,
Sana verdikleri değeri basite indirmek hobi olmuş,
Belli
Boşluk içinde uğraşan,
Özlediklerini senin için göz ardı eden
Ve bu durumdan şikayetini bildiren insanı
Vicdan baskısı ile susturmak ne kolaymış meğer!
Fakat gün gelince,
Siyah küllerim beni tamamlar,
Ve martılarım beni uçurursa eğer,
Vicdanım körelip,
Bir canavara dönüşürsem,
Dünyayı ayaklarım altına alıp,
Yaşlarımı birinde saklamak isterim
İşte o zaman,
Kırılan yine de ben olurum,
Kazanan yine de siz…
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ
Cadde
Ekinlerin de küstüğü,
Denizlerin de kuruduğu bir zaman olurmuş.
Göğsündeki o yumruk büyüklüğündeki et parçası,
Bir kor gibi yanarmış kimi zaman.
Bazı zamanlarda da alçaklardan uçarmış insan
Bir ağaca bağlarmış kendisini,
Korkarsa ağaç, üzülürse ağaç,
Sever ve sevilirse yine ağaç bakarmış ona.
Kimi zaman da bu kısacık hayatını,
Gerçek dostluklarla güzelleştirmek,
Gerçek anılar ile yaşatmak,
Ve uzatmak istermiş insan.
Yazmakta bulduğunda ise kendini,
Zaten çoktan kırılmış,
Çoktan değişmiştir insan,
O güzel ve sıcacık caddesinde.
Öyle bir caddedir ki o,
Zamanla yanıp sönen lambaları,
Gökyüzüne ve karanlığa yüzünü dönmüş kaldırımları,
Bir insan gibi basit ve karmaşıktır.
Yürüdükçe yorar,
Düşündükçe sarar.
Ve kalabalıktan korkan o caddede,
İnsanlar ağlarlar…
Ağlarlar,
Çünkü kim olduklarının farkına varırlar.
Farkına vardıklarında,
Issız karanlığın,
Soğuk kaldırımlarına otururlar,
Ve sıcaktan eriyerek yok olurlar.
Yok olup karanlığa karıştıklarında,
Tekrar ağlarlar.
Bu sefer bağlandıkları ağacın yaprakları,
Yürüdükleri caddenin lambaları gibi,
Tekrardan insan olurlar.
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ
