İnsanoğluyum Ben. İşim Bu. Şiiri

İnsanoğluyum Ben. İşim Bu.

İnsanların pişmanlıklarına ortak olmak,
Onları öyle hissettirmemek,
Onları öyle görünce kendi vicdanımın,
En değerlimin,
Onlara ortak olduğunu görmek,
Duymak
Hissetmek ;
Yoruyor beni.

Madem yoruluyorsun,
Neden onları görmezlikten gelmiyorsun,
Diyebilirsiniz
En doğal hakkınız.
Fakat soruyorum size,
Hiç yazarın aşkına ortak,
Kuşların kanat çırpışına,
Hasret kaldınız mı?

İnsanoğluyum ben de
Kendimi harcamayı severim.
Duyguları kucaklamak
Onlara destek olmak,
Benim işim.

Nefreti,hırsı,kızgınlığı
Kucaklamak…
İnsanoğluna yakışır mı?
Kalbinin atması gereken yerde

Taş bağlanır mı?
Tıpkı vatanına hasret
Nazım,
Tıpkı kadınına hasret
Cemal,
Tıpkı saatine hasret
Turgut,
Gibi.

Ben de duygulara hasretim.
Anlamazsınız belki beni,
Ama unutmayın ki,
İnsanoğluyum ben,
İşim bu.

Zeynep ERKİ

Zeynep ERKİ

Fazla Güzeldi

Arabasını bilerek yanlış yere bırakmıştı
Gözlük camlarına vuran yağmur taneleri ile gülümsedi
İlk defa kapattı gözlerini sokak lambasına karşı.
Saçlarından kayan yağmur damlalarını hissetti
İçini bir titreme aldı,
Ürkekçe gülümsedi.
Öyle bir gülümsedi ki hem de,
Bulutlar kıskandılar onun gülüşünü.
Yavaş adımını attığında
Su dolu çukurlar gözyaşı edası ile sızlattılar içini.

Yüzündeki gülümseme memnuniyet ile damgalandı yüzüne
Özgür hissetti,
Damlalar tenine değdikçe yeniden doğdu.

Üşümedi, aksine bir ateş aldı içini
‘Ölmeden önce’ dedi,
‘Ölmeden önce tekrar özgürüm’
Hafifçe esen rüzgâra eşlik etti

Nazlı nazlı sallandı ileri geri.
İnsanların şaşkınlığı eşlik etti ona
Kulaklarında çınladı sevdiğinin sesi,
Kucakladı onu arkadaşlarının yüreği.


Dolan gözlerini serbest bırakmadı,
Bu güzel yağmura göz yaşları çirkin gelirdi.

Küçük bir tebessümle mutlu olan ona,
Bu yağmur fazla güzeldi.

Arabasını bilerek yanlış yere bırakmıştı
Gözlük camlarına vuran yağmur taneleri ile gülümsedi.

Zeynep ERKİ

Zeynep ERKİ

Dönem

Saçları kısaydı en başta
Sonra uzadılar sanki selvilere inat
Bir gün de döküldüler

En sonunda da sepet oldular küçüklere
Kemikleri en başında esnekti
Sonra köreldiler aynı düşünceleri gibi
Bir gün de kayboldular
Güzel çiçeklere can oldular
Kitaplarının sayfaları on sayıyı geçmezdi
Sonra çoğaldı sayfalar yaşına dost,
En sonunda rafta unutuldular

Kelimeler ona kefen oldular
Gözleri inci gibi bakardı en başta
Sonra gözlükler yük oldu ona
En sonunda da perdeler sakladı gözlerini
Gözleri pırıltılarını güneşe emanet ettiler

Kalbi vardı en başta
Sonra kalbi kendisi oldu
En sonunda da uçurumdan attı onu
Hayat zordu
Fakat bu da insandı
Zor olanı yaşardı.

Zeynep ERKİ

Zeynep ERKİ