Ey Kitaplarımı Okuyan Arkadaş Şiiri

Rabbim Sevdan Bana Doldu

Ümit oldu,
Özlem oldu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Âlem oldu,
Kalem doldu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Yaram çoktu,
Derman oldu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Firak n’oldu?
Visal oldu!
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Güneş oldu,
Kalbe doğdu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Nasıl oldu?
Asıl oldu!
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Sadır oldu,
Satır oldu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Namaz oldu,
Mi’rac oldu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Bir sır oldu,
Bende durdu,
Rabbim sevdan,
Bana doldu.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Rükn-İ Kader

Ey nefis!
Tetiği çeken sensin!
Sonra da kader mahkumuyum dersin,
İyilik gelse başına hepsi benimdir dersin,
Su-i ihtiyarından gelen bir kötülüğü,
Sahiplenmez; kaderindir dersin.

Bil ey nefsim!
İyilik onu emreden külli irade sahibinin;
Kötülük O’na isyan eden bedbaht nefsinin.
Hem kader; Alîm-i külli şeyin seni de bilmesi,
Yaratanın mümkün mü yarattığını bilmemesi?
Bilmek, değil cüz-i iradenin elden alınması,
Bilmek ki ilm-i ezelînin ihatası.

Ey nefsim!
Tedbir senindir,
Takdir Allah’ın;
Rükn-i kaderi,
Böyle anlayalım.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Sen'sin Ya Rabbel Alemin

Ve tüm yıldızların işaret ettikleri,
Ve tüm âşıkların anlattıkları,
Ve tüm kuşların zikrettikleri,
Ve tüm mahlukatın “Yâ Ehad!” dedikleri,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve her bir mahlukun,
Gerek kálen,
Gerek hâlen,
Yalvarıp durduğu,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve kentilyonlarca yıldızları,
Ve milyarlarca galaksileri,
Ve milyarlarca gezegenleri,
Boşlukta durduran, aşkınla döndüren
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve her kış mevsiminde,
Hayat verdikten sonra,
Yeryüzünü öldüren,
Yaprağıyla, toprağıyla
Müthiş bir kabristana çeviren,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve her bahar mevsiminde,
Ölümünden sonra,
Yeryüzünü dirilten,
Yaprağıyla, çiçeğiyle
Ve meyvesiyle haşreden,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve ben görüyorum ki,
Kıyamet anında,
Dilediklerinden gayrı
Her şeyi öldüren,
Ve din gününde tekrar dirilten,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN