Ayrılık çanları çalıyor dünyamda
Yine umutsuz çırpınışlar
Yalnızlık içinde yozlaşan binlerce ümitler
Bir o kadar da esaret altında kalan düşlerim
Hergün ayrı bir sefere çıkıyor
İçimdeki beni yöneten 'ben'
Artık olanlardan bıkarak biçare arıyor
Bir yandan mest olmuşçasına dolaşan insanlar
Bir yandan herşeyin mesulünü üstüne alan
küçük insanların büyük işleri
Aynı çatı altında yaşayan
Binlerce insanın değişik yaşamları
Herkesin mücadelesi farlı şekilde
Bazıları canlarıyla
Bazıları rahatlık ve sefa içinde
Bazıları ise yaşamdaki sıcak ve temiz gülümsemeyle
Tebessüm edercesine...
Varolan saf ve berrak gülümseyiş
Basit ve sahte bir duruma bürünüyor
Herşey sahte oldu
Zaman geçmeyen,devran dönmeyen şu dünyada
İnsanlar,sevinçler,mutluluklar ve gülücükler
Eğer gülücükler bile sahta olduysa
İnsanlar ne kadar doğru acaba?
Ne kadarı daha yüze karşı masum gülücük
rolünü oynayıp,
Arkaya karşı kin kusacak?
İnsanlar sahte...
Feryad-ı fgan etsen ne çare?
Bu böyle sürmüş diye böyle gitmemeli
Ne yapmalı biçare?
İsimsiz