Bahçende çiçekler mahzun,
Akasyalar,
Açmaz oldu baharda,
Yüzün çizilmiş;
Aklar girmiş saçlarına,
Ömrün bitmiş olacak,
Bir resim olmalı,
Kuzey duvarında,
Eski bir uzunçalarda,
Kaldı sesi,
Tozlanmış;
Yanılmıyorsam seni
Bir zamanlar,
sevmiş olacak,
Zaman uzayacak ,
Gökkuşağı gibi,
Saatler çoğalacak,
Sana geleceğimin
Ve istek şarkımız,
Radyolarda susmuş olacak...
ZEKİ UÇAR
ANKARA
Zeki UÇAR Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Güzel bir rüyadan,
Uyandırdınız beni,
Nedendi?
Yalan, yanlış
Bırakınız sürseydi.
Varsın yansaydı,
Ömrümün ,
En güzel yılları,
Başıma karlar,
Gözlerime,
Karanlıklar inseydi.
O, buruk bir acıydı,
Bir rüyaydı o
Bırakınız sürseydi,
Yalandı,
Yanlıştı,
Ama güzeldi...
ZEKİ UÇAR
ANKARA
Zeki UÇAR
Geçer dediğin,
Hiç bir şey geçmedi,
Ne aşk acısı,
Ne de ayrılık,
Ömürden başka...
İstesem de
Çekip gidemem,
sensiz hiçe dönüşür,
Hayat...
Kalbimde kimse yok,
Senden başka...
ZEKİ UÇAR
ANKARA
Zeki UÇAR
Sana, uzak iklimlerden geliyordum;
Aşkı getiriyordum; Avuçlarımda...
Üstüne güneş doğmamış henüz.
İnce sızısıyla derlenmiş yörelerimin,
Şu hiç bir şeye sığmayan hikayemiz,
Bir dramıydı yaşamımızın sadece.
Sen ki,
Göz bebeklerimde cisimleşirken,
Şafakların sökmediğini bilirsin.
Ama, artık hiç bir şey anlatmıyor bana
Göz yaşların,
Yine sigaramda kül uzayıp gidiyor;
Sen, sevildiği gittikçe küllenen bir insan,
Ve ben,
Deniz kıyısında buz tutmuş bir Tan’ım işte !...
Tüm dinlerin mabetlerinde,
Duada beklese ellerin,
Geri getirsen bile giden zamanı,
Toplarsan, senden alınan
Ne varsa her diliminden,
Yine ağlarım, senin için çocuklar gibi
Bir süre yıldızlara bakarak.
Ve yürürüm adım ,adım karanlıklara
Senin için...
Neden büyütüp,
Neden kopardığımı teker ,teker yaprakları
Papatyanın...
Gözlerimde nemlenir,
Ve bir giz oluverir içimde bu.
Zaten çoktan uçmuştu yerlerinden
Ruhlarımız.
Yürüyen hayallere paralel,
Yani öleli çak olmuştu ikimiz.
On üç Aralık,ve yirmi dört Ekimlerde...
Uzak iklimlerden sana geldiğimi,
Yeni güneşler getirdiğimi,
Herkes biliyordu;
Dillerinin ucunda erirdi sevgimiz
O kır insanlarının,
Ölümsüzleşiyordu...
Yön değiştirmiş rüzgarları
O beldenin,
Sularını çekmiş gittiğimiz çeşme,
Belki, bir yonca tarlası olmuş;
Yada, yeni bir hayat kurulmuş,
Seviştiğimiz yerde şimdi...
Desinler ki !
İki kişi vardı
Pembe bir evde,
Sevdiler !
Seviştiler !
Hepsi o kadar !...
Zeki Uçar
1978
Zeki UÇAR