Sensizim... Şiiri

orhan Sayın Ahmet Bey sizi Çok Seviyorum Bu şiiriiz Çok Güzel ve sizin Büyük Bir Hayranınızım Yakında Şİr ALbümü Çıkartıyor musunuz Büyük Bir İlgi ve Alakayla Bekliyoruz canim..:)

Tat Beni

Seninim işte al, ne yaparsan yap,

İster, aşk pazarına götür, sat beni.

Bütün ömrüm zaten hazîn bir kitap,

Bir de aşk acısına, hadi kat beni.



Gönlümdeki sarayın sensin sahibi,

Sarhoşum sayende, divâne gibi.

Sînene sar da şu aciz bedeni,

Durma aşk denizine kaldır, at beni.



Sen yoksun yanımda bî-çareyim ben.

Gece-gündüz adını hecelerim ben.

Gözlerimin içine bakıp yeniden,

Bir sevda nârıyla sarıp, kuşat beni.



Sensizliğin acısı bir dağ, sırtımda,

Yokluğun bir kor, gece boyu koynumda.

Bir ihtiras var şimdi dudaklarımda,

Daha fazla bekletme, hadi tat beni.

Ahmet YANIT

Sensizim...

Bir diyâr-ı efkârdayım ey yâr,

Sensizliğin koynunu mesken addetmişim.

Şimdi âfâkımda yalnız sisler var,

Bir meçhûlde yollarımı kaybetmişim...



Nicedir hiçbir ziyâ değmedi gözlerime,

Ben tüm bir cihânı kara bilmişim.

Yokluğunda set kurmuşum sözlerime,

Dilimdeki her lisanı lâl etmişim...

Ahmet YANIT

Sesleniş

Kaderim mi benim, hep hasret çekmek?

Yine gurbet bana can-diyâr oldu.

Sensizliğin acısı bilmiyor ki dinmek,

Aklım-fikrim benden hep firâr oldu.



Hayâlin çekilip gitmez karşımdan,

Yağmur isyân etti gözüm yaşından.

Beni benden alıp bu büyük sevdan,

Çepe-çevre sardı, sonsuz nâr oldu.



Say ki, bir gülüm ben, sensiz kurudum,

Mutluluğun yolunu bulamaz oldum.

Mahzun kaldım burada, gülmeyi unuttum,

Şimdi tek meşgâlem âh-u zâr oldu.



Dualar ettim hep yüce Mevlâ’ya:

Bir leke gelmesin bu temiz sevdâya.

Yüreğimde kanayan bu acı yaraya

Yine tek dermânım nazlı yâr oldu.



Bilmem ki, niye yook hayatın tadı,

Yüzümde neş’eden eser kalmadı.

Sensizken geçen her günün adı

Şu gönül hânemde, bin efkâr oldu.



Anla Kardelen’im, sevmişem seni,

Bu şiir sevdama bir şiâr oldu.

“Sensizim!” diyorsam, ölüyüm bil ki,

Sanki bu sokaklar bir mezâr oldu.

Ahmet YANIT