Seven Kalp Kırılmaz Ki Şiiri

yasin biraz saçma buldum aslında biraz değil bayağı saçma buldum

Aynadaki Yüzüm

Hatırlar mısın anne ?

Çocukken hep kaybolurdum,

Saatlerce gözlerini alırdım senden,

Sokak aralarına düşerdi dudakların,

Bakışların kaplan kirpiği kadar keskin,

Nefesin kopardı yüreğinden.



Aslında kayıplarım sevecen bir yürekteydi,

Bir oynar bir kızardım ellerime.

Hele babamın bakışlarına takılınca,

Nasılda bahar ellerinle okşardın saçlarımı

Korkudan ağlamazdım bile anne!



Büyüdüm, gönlümdeki viranelerle,

Ertesinde ,işe girdim sevinçle

Ardından sizden arta kalan bir ekonomi,

İhanet yüzlerle hiç karşılaşmadan,

Aşksız büyümelerle yüreksiz tek ele daldım



Aşkı ,hiç bilmezdim anne

Hep gülümserdim mazlum aşıklara,

Hayatımı sizler düzenleyip ,yıldızlara sunarken

Mevsim sanırdım ,aşıkların gidişatını

Meğer aşk ölümlerin başlangıcıymış anne !



Anne ,nasıl tanırım sevdayı

Senin dışında hiç kadın sevmedim ki ben,

On altı yaşımda tutuklandım ben,

Birde baktım ki parmaklarımda Pranga,

Bilemedim anne,

Çocukluğumdan kalan tek anım bile yok !



Meğer, aşk pusudaymış anne !

Ömrümün orta yerinden kemirdi,

Kör etti gizli sevdaların sessizliğinde,

Şimdi firardayım geçmişimle

Sevmek anlaşılmaz be anne !



Anne, neden sen hiç bana küsmedin?

Seni de çok üzdüm yıllarca,

Çaldığım saatlerini babama hiç aktarmadın

Neden bu kadın senin gibi sevmez anne?

Neden senin okşadığın saçlarıma kırlar düşürdü ki?

Yoksa dudaklarıyla mı bana gülümsedi anne!



Aslında ben aşkı bilemedim,

Günahkar benim be anne.

Dilimden cehennem ateşleri döküldü,

Titrek sözlerle kuruttum gül bahçelerimi.

Meğer aşk dizlerimi kırdı anne!



Anne O’nu da senin gibi sevdim,

Çocukluğumda Sen,

Geleceğime O'nu aldım senden habersiz,

Demek ikinizi de çok sevmişim.

Meğer ikinizi de çok üzmüşüm.





Bu aralar hiç bir şeyi sevmiyorum.

Dostlarımı yaprak niyetine savurdum.

Etrafımda kalan üş beş kök.

Ben kaçtıkça kovalanan,

Döndükçe bakınmadan sarıldılar anne !



Anne, her bakışa umutlar vermedim ki ,

Namert sözüyle her yüzüme güleni de sevmedim,

Bir kurşun niyetine döküldüm baş aşağı,

Şehrimin mazlumluğu gibi sevdim.

Adam akıllı sevdim anne!



Anne ,kanım ölüm kokuyor

Beynimi fesat şeytanlar kurcaladı.

Zehirledim damarlarımı yırtarcasına,

Dilim leş koktu yıkanmamış sözcüklerle.

Kirlettim kendimi anne!



Anne neden uykularımda hep O?

Gündüzlerime damgalar vururken,

Neden hep rüyalarımı da alır?

Yoksa onunda mı gözlerini aldım.

Beni anlasana anne!



İşte aynadaki yüzüm bu anne!

Rüyalarımda bile ihanet sancısı ,

Kaderim şehrimin kaderi gibi

Kaderim doğunun talihi gibi,

Sakın ola ki kınama beni anne!



Anne, eğer bir çığlıkla ölürsem

Beddualı olduğumu unutma.

Gidişim seni üzmelerim olsun,

Gidişim kayboluşlarım olsun,

Sakın bu defada gözlerini benimle yollama.

Gidişim sevenime gülüşüm olsun anne!



Hani bilirsin kadınları,

Sen anne Sen!

Eğer kefenimi ellersen,

Tek bir gözyaşı istemem senden,

Çünkü sende kadınsın anne,

Beni öldüreni lanetleme.

Sadece babama gülümseme anne !

Yahya PAMUK

Ağlama Sakın

Buraya kadarmış bizim kaderimiz

Bedenin sızlayıp, kınamasın sakın

Ayrılık rüzgarları herkesi vurur

Sözlerin beni eleştirmesin sakın.



Gece ansızın gözlerin dalarsa

Hayalimi görüp, ağlama sakın

Duygularının esiri olup ta

İsyanlarını kadere yapma sakın.



Yaşadığımız günlerin anısına

Dil uzatanlara bakma sakın

Yüreğinden kin kusarak

Beni ellere anlatma sakın.



Bir gün sana gelmek istersem

Kapına kilitler vurma sakın

Beni karşında gördüğünde

Yabancı gibi davranma sakın...

Yahya PAMUK

Yağmurları Sevebilirdim

Nisan ayının bir gecesinde

Ben hüzünleri yaşıyorum

Tanışmamızın yıldönümünde

Yine seni sokaklarda arıyorum.



Hiç yağmurları sevmezdim

Senin için yürüyerek direndim

Anılarımızın hatırına

Seni hep ıslanarak bekledim.



Oysa yağmurları sevebilirdim

Kapı ve pencerem olmasaydı

Fırtınaları dahi sevebilirdim

Sıcak bir evim olmasaydı.



Sensiz karları da sevebilirdim

Yakacak odunum olmasaydı

Ayazları kendime seçebilirdim

Sen gönlümde olmasaydın...

Yahya PAMUK