Sokak Şiiri

İnsanmı Kalmış...

Yürekten seven insan görmedim
Baksana arkadaş insan mı kalmış
Gülmedi kaderim bana gülmedim
Yüzümü güldürecek insan mı kalmış

Hep ağladım ben köşe başında
Sanmayın ihtiyar otuz üç yaşında
Saçları beyaz aklar saçında
Gençliğim gibi insan mı kalmış

Keşke yıllarca çocuk kalsaydım
Çamurla oynayan çocuk olsaydım
Kederle değil mutluluk dolsaydım
Artık mutlu edecek insan mı kalmış

Sözlerim keder kusura bakmayın
Patlamaya hazırım kibrit çakmayın
Yeter şu şair Mehmet'i yakmayın
Bu dünyada yanmayan insan mı kalmış

Kimi çileyle kibritsiz yanar
Yüzleri gülse de içi kan ağlar
Zengin yer içer keyfine bakar
Söyle vicdanlı insan mı kalmış

Ölsem mezara koyanım olmaz
Sanmayın bu hayat beni de yormaz
Ölsem ardımdan dua edenim olmaz
Bana dua eden insan mı kalmış...

Kederli Şair Mehmet 23

İsimsiz

İstiyorum Verin Gecemi

Gecemi verin bana, sessiz gecemi
Göz gözü görmezken gerçeği gösteren gecemi
Alın sabahınız sizlerin olsun
Umuda gideceğim verin gecemi

İçim küçük bir çocuk ağlıyor işte
Ağla içim ağla geceni iste
Sabah olunca her şeyim altın kafeste
Özgür olmak istiyorum verin gecemi

Kapandı gözlerim görmez oluyor
Ben sussam da gönlüm ihanetle doluyor
Heveslerim susamış her gün soluyor
Oyunları bozacağım verin gecemi

İsimsiz

Bir Hikaye Mi Dinlemek İstiyorsun

Sensiz olmuyor geceler hep, hep onu bekler,
Sebepsizce sevdim onu hatıralar sonu bekler,
Uyuduğumu mu sanıyorsun, bu gönül seni diler,
Renkli bir bahçe olsun artık, içinde kırmızı güller

İsimsiz