Benim bir dedem vardı,
Şefkatte bir numaraydı.
Beni yanından ayırmazdı,
Hep benim yanımdaydı.
Ben dedemi en son,
Hastanenin camından gördüm.
Bana el salladı,
Bana selam yolladı.
Bir gün dedeciğimi,
Yoğun bakıma aldılar.
Babaannem ağlayarak geldi,
''Deden yalnız kaldı'' dedi.
Bir gün Okula giderken,
Annemin telefonu çaldı.
Annem geldi yanıma,
''Deden ölmüş'' dedi bana.
Ondan birkaç gün sonra,
dedemin cenazesi yapıldı.
Benim canım dedem,
Bugün hayattan ayrıldı.
Dedem kabire girince,
En çok babaannem ağladı.
Beni pek çok seven,
Dedem hayattan ayrıldı.
Ona artık okulun,
O küçücük camından bakarım.
Ona ufacık, Minicik,
Sevgi dolu kalbimi yollarım.
(Bu şiirim, bana her zaman gösterdiği sevgisinden dolayı, Rahmetlik Mehmet Dedem'e yazılmıştır.)
Yaren Yücel
Yaren Yücel