İsyan, pek cazip gelmiyor kulağa,
Lakin etmek gerekiyor bazen,
Bağırmak, ağlamak gerekiyor.
İçini akıtmalı, zehri dışarı vermeli,
Yanar yoksa için,
Yakarsın etrafını da,
Söndürülmezse gönül.
Hayat çok cazip geliyor kulağa,
Lakin en çok acıyı veren odur.
İsyanım hayata, hayatın isyanı kime?
Ah pervasızca yanan kara mühürlü gönlüm.
Kimse anlamıyor, kimse anlamak istemiyor.
Herkes hayata isyan etmekten korkuyor.
İki yüzlü olmuş insanlar.
Hem isyan etmek istiyor lakin isyanı sevdiğinden çok hayatı seviyor.
Soruyorum içimden konuştuğun, içimi döktüğüm yazılara ,
İsyan mı? hayat mı?
Hangisi daha çok yakıyor içimi,
Hangisi oynuyor yüzüme,
Sarhoş olmuş insanlar, lakin içmeden,
Seviyor gibi görünüyor sevenler, lakin sevmeden.
İnsanmış gibi görünüyor herkes, lakin olmadan.
İnsanlığın yüzüne tükürmek istiyorum.
Lakin sadece istiyorum.
Yazmak istiyorum, mehtap ışığının altında,
Ağlamak istiyorum, gölgenin izinde,
Yaşamak istiyorum insanlığın olduğu yerde,
Biliyorum içimin karanlık öfkesi,
Olmayacak hiçbiri, eğer olursa adalet olur.
Eğer olursa insanlık olur.
Ben insanlığın, adaletin olduğu yere hayat demem.
O zaman ezilmez öksüzler, yükselmez beyler.
Tam akacakken duruyor gözyaşlarım.
Geriye de gitmiyor,hep çöküyor olduğu yerde.
Kötü insanın iyi insan olmak istemesine benzetiyorum.
Tam iyi olacakken asıl olması gerektiği yere dönüyor.
Ta derine, olması gerektiği yere.
İsimsiz