Jakobenler Kimdir? Hakkında Bilgi

Jakobenler, 1789'da Fransa'da kurulan bir derneğin üyeleridir. Dernek ilkin, Kurucu Meclis'teki Bretagne asıllı üyelerce "Anayasa Dostları Derneği" adıyla Versailles'da kuruldu. Sonra St. Honorè sokağındaki Dominiken Manastırı'na yerleşti. Dominiken rahip ve rahibelerine "Jakoben" dendiğinden bundan sonra "Jakobenler Kulübü" olarak anıldı. Derneğin kamuoyu üzerinde büyük bir etkisi vardı. Başlangıçta ılımlı görüşler taşıyordu. 1791'de üyelerin büyük bir bölümü dernekten ayrılarak sağcı Feullants (Föyyanlar) Kulübü'nü kurdular. Bundan sonra Jakobenler Kulübü, Robespierre ve Péetion'un katılmasıyla daha demokrat bir nitelik kazandı. 1792 Eylülü'nde Jirondenler dernekten çekildiler. Bu tarihten sonra Robespierre'in önderliğinde Montanyarların (Dağlılar) hareket merkezi hâline girdi. 1793'te Robespierre Kamu Selâmet Komitesi'nin başkanlığına seçildi. Böylece Jakobenler Fransa yönetimine bütünüyle hâkim oldular. 1794'te ise Robespierre ve önde gelen Jakobenler, Konvansiyon Meclisi tarafından idam ettirildi ve dernek de kapatıldı. Bundan sonra çeşitli tarihlerde ve çeşitli adlar altında yeniden canlandıysa da 13 Ağustos 1799'da kesin olarak ortadan kalktı. Jakobenler küçük burjuvaziyi temsil eden demokratlardı. Aristokrasi ve büyük burjuvaziye karşı çıkmakla birlikte emekçi halka da dayanmadılar. Jakobenizmin esas olarak bir "yurtseverlik hareketi" olduğu söylenebilir. Fakat bu, şoven bir yurtseverlik değil, halkların kendi kaderlerini tayin hakkını tanıyan demokratik bir yurtseverliktir. Jakobenlerin ekonomik görüşleri ise bulanık ve tutarsızdır. Mülkiyete karşı olmamakla birlikte, onu "erdem"le sınırlayan, lükse düşman, küçük mülk sahiplerinin meydana getirdiği bir ekonomik-demokratik sistemden yanaydılar. Bu yüzden aristokrasi ve büyük burjuvazinin düşmanlığını kazandıkları gibi, yönetimleri döneminde işçilerin örgütlenmesini önlemek, ücretleri dondurmak gibi kararlarından dolayı emekçi halkın kesin desteğini de hiçbir zaman sağlayamadılar. Jakobenlerin en büyük önderi Robespierre demokrasiye varabilmek için, kısa zamanda onun şartlarını oluşturacak bir diktatörlükten geçmenin gereğini savundu. Başında bulunduğu hükümet, komitelerle yürütülen hükümetlerin ilk örneğini oluşturdu.