Buğdaygillerden, otsu tarım bitkisi (Oryza sativa) ve bunun yenen tohumu. Anayurdu Güney Asya'dır. Tropikal ve yarıtropikal bölgelerde de yetiştirilir. Çok eskiden beri bilinen ve bugün de dünya nüfusunun yaklaşık yarısının başlıca besin maddesi olan bir bitkidir. Uzak Doğu'dan batıya ve Türkiye'ye İranlılar aracılığıyla geçti. Bir yıllık bir bitki olmakla beraber çok sıcak bölgelerde iki yıllık çeşitleri de yetişir. Boyu 1-1,5 m., gövdesi bütün buğdaygiller gibi düğümlü, yaprakları kınlı ve şeritsidir. Çiçekleri bileşik salkım durumundadır. Her bir çiçek, kavuz adı verilen kabukla örtülü tek bir tohum taşır. Kavuzundan ayrılmamış pirince çeltik denir. Pirinç tanesinde B vitamini ve % 70-80 oranında nişasta vardır. B vitamini kavuzun altındaki dış zarda bulunur. Kavuzlar ayıklanırken dış zarlar da çıkarılırsa, böyle pirinçlerle sürekli beslenenlerde, B vitamini noksanlığından doğan beriberi hastalığı görülür. Pirinç tarımı için nemli iklim ve özellikle sulak arazi gereklidir. Bitki yarım metre yükseklikteki su içinde yetişir. Ayrıca suyun tutulabilmesi için toprak killi olmalıdır. Öte yandan, pirinç tarımı yapılan alanlar, bu özellikleriyle, sıtma hastalığının yayılmasına yol açabilecek bir ortamı da oluşturduklarından buralarda özel önlemler almak gereklidir. Dünya pirinç üretiminde Hindistan başta gelir (toplam ürünün 3/4'ü). Pirinç, Türkiye'nin önemli tarım bitkilerinden biridir. 1980'de 52.000 hektar alandan 143.000 ton ürün alınmıştır.
