Acı Şiiri

Eriyorum

İçimde bir kor var ki sormayın
İçten içe yanıp yanıp duruyor
Coşkun bir ırmaga düştüm görmeyin
Tutup beni yerden yere vuruyor

Dertler sarmış bedenimi ağ gibi
Kuş uçuşmaz kervan geçmez dağ gibi
Kızgın güneşlerde kalmış yag gibi
Bu bedenim günden güne eriyor

Bilmemki bu amaç bu telaş niçin
Nefsime hükümsüz kalmak tır suçum
Belki üç beş kuruş dünyalık için
Düşünmeden hatır gönül kırıyor

Yendi beni bu dünyanın hilesi
Olmuşuz bir sömürge kölesi
İnsan olup insan kalma çilesi
Adem'i artık yoruyor

İsimsiz

Sevmek

Bazen bir sigara misali

Bazen bir baca gibi

Dalıp gidiyorum

Sevmeyi bilmiyorum

Aşkı,mutluluğu herşeyi tatmıştım

Ama sensiz kalmayı hiç tatmamıştım

Sensiz kalmayı hiç ama hiç sevmiyorum

ne olur gel geri....

İsimsiz

MƏn Torpağam

Mən torpağam, məni atəş yandırmaz;

tərkibimdə kömürüm var,

külüm var.

Mən baharam çəmən-çəmən

çiçəyim var, gülüm var.

Mən küləyəm, əsməsəm,

kim bilər ki, mən varam.

Mən buludam, səhraları susuz görüb,

ağlaram.

Mən ürəyəm, döyünməsəm

ölərəm.

Mən insanam,

sadə insan əlinin

yaratdığı nemətlərlə öyünməsəm

ölərəm.

Mən işığam – qaranlığın qənimi,

Mən insanam,

daşıyıram qəlbimdə

dünyaların sevincini, qəmini.

Maraq dolu gözəm mən,

baxmaya bilmərəm.

Qarlı dağdan süzülən çayam mən,

axmaya bilmərəm.

Mən insanam,

vətənim var, elim var.

Ən böyük həqiqəti,

azadlığı, məhəbbəti, nifrəti -

söyləməyə qadir olan

dilim var.

Mən bir qranitəm ki,

hər parçamda duyulur

bərkliyim,

döyüşdə möhkəmliyim,

ülfətdə kövrəkliyim.

Mən insanam, ülfətsiz -

ölərəm.

Məhəbbətsiz, nifrətsiz -

ölərəm.

Mən bulağam,

tapşırıqla axmıram.

Mən həyatam,

həmişə yoldayam:

nəfəsdəyəm, arzudayam,

baxışdayam, ürəkdəyəm, qoldayam.

Mən torpağam, nemətimi, varımı

zəhmət sevən insanlarla bölərəm.

Mən ürəyəm, döyünməsəm

ölərəm.

İsimsiz