Akarsuya Kapılmayın Şiiri

Eğitim Neferine Mektup

İlk defa güçlük çekiyorum kalemimi oynatırken. İlk defa zorlanıyor kalemim, kağıda dansa kaldırmadan önce. Şu sımsıkı tuttuğum kalem varya öğretmenim, anımsatıyor bana bir eğitim neferinin amansız harplerini. Cehalete kalkan açmış nefere kelimelerle hitap etmek beni çok zorluyor öğretmenim. Beni çok zorluyor solmak üzere olan bir kardelenin hayat ışığına mektup yazmak. Defterinin her köşesine canım öğretmenim yazan o yavrucağın sevgisi dururken beni çok zorluyor içimdekileri anlatmak.

Koca bir gülistanda güneş misali parlıyor yüreğiniz. Siz çiçek ayrımı yapmazsınız öğretmenim. Kimi zaman güneşin bile unuttuğu, geçit vermez sarp dağlarla çevrili küçük bir köyde atar kalbiniz. Kışın ayazı diretirken insanı yaşamla ölüm arasında siz cahilliğin yüz tuttuğu bu dağ köyünde sobanın başında kardelenlerinizle açıyorsunuz küçük bir umutla. Cahilliğin hüküm sürdüğü başka bir yerde uçurumdan kurtarıyorsunuz kara duvak giydirilmek istenen körpe gelinleri. Siz alıyorsunuz çocuğun elindeki çoban sopasını. Ve yine siz bağlıyorsunuz o yavrucağı bir kurşun kalemle hayata. Lastik ayakkabılarıyla okula koşan çocuklara siz unutturuyorsunuz yokluğun verdiği acıyı sımsıkı sevginizle. Kimi zaman, hayatın dikenlerine takılmış çiçekler bitiyor yanınızda. Sizden öğreniyor ahlakı bu yontulmamış elmaslar. Sevginin paradan daha değerli olduğunu anlıyor çocuklar sevmeğe başladıklarında. Düşünüyorum da eğer siz olmasaydınız ne olurdu körpe fidanların hali, şu çınarlar yine meydan okuyabilir miydi zamana, çiçek açar mıydı ilkbaharda ağaçlar? Düşünüyorum da siz olmasaydınız yine meyve verir miydi genç nesiller? Eğer siz kendinizi feda edip de yanmasaydınız bir kandil misali, aydınlığa kavuşabilir miydi genç neferler cehaletin sardığı karanlık atlaslarda?

Söylemiştim ya öğretmenim, zorlanıyor gönül düşündüklerini ifade etmekte. Şimdi meyve verme yolunda ilerliyor bu karanlıktan kurtardığınız körpe fidan, yansıtıyor sizden aldığı ışığı körpe çiçeklere. Can suyu oluyor belki de geleceğin çınarlarına. Işığınızla büyüyen bu fidan varya öğretmenim, kapattı şimdi cehaleti kör zindanlara; umutla ilerliyor aydınlık bir hayat yolunda. Gül kokan ellerinizi öpüyorum sevgiyle, aydınlık yarınlarda görüşmek dileklerimle.

Ümit Zafer Bağcı

Ümit Zafer BAĞCI

Söyle Yarim

Darağacında meyve yetişir mi?

Söyle yarim.

Gönül sensiz bülbül olup ötüşür mü?

Serseri rüzgarlara seslendim, bir nefeslik kokun istedim

Okyanuslara haykırdım seni, bu kalpte deli dalgalar besledim

Mehtaptan tek seni diledim, seni yansıtsın bu gece yeğledim

Söyle yarim.

Gül olmadan bülbül feryat etmez mi?

Arkana da aldın sonbaharı, bir yaprak misali

Çıplak bıraktın koca çınarı, hiç aldırmadın mı?

Ağlattın giderken doyasıya bakamadığın gözleri, şu bulutları

Ağlattın sana beslediğim saf umutları

Söyle yarim.

Kurak çölde gül biter mi?

Kabul ediyorum ceylan gözlüm, ben şair değilim

Ne yapsın deli gönül, sus dersem de dinler mi?

Şiir bile yazmıyorum aslında yar uğruna

Tek amacım duy artık bu aşığın sesini

Söyle yarim.

Gönül sensizliği kabul eder mi?

Suç ortağım yalnızca saf kalpten ibaret

Sana olan aşkımı gözlerin teşvik etmedi mi?

Sen şimdi rahatca sokaklarda gezerken

Seni sevdim diye müebbet aşk cezası çekmedim mi?

Söyle yarim.

Nedir sevenin günahı?



Ümit Zafer Bağcı

Ümit Zafer BAĞCI

Büyüdüm De Ne Oldu

Küçükken top almak için giderdim markete,

Şimdi eve ekmek almak için.

Küçükken bisiklet sürmek için çıkardım mahalleye,

Şimdi nefes almak için.

Küçükken arkadaşlarımı görmek için giderdim okula,

Şimdi YGS sorularını görmek için.

Küçükken boş vakitlerimi misket oynayarak geçirirdim,

Şimdi şiir yazarak.

Küçükken komşunun camını kırardım,

Şimdi insanların kalbini.

Küçükken haksızlık yapanı oyundan atardım,

Şimdi kalbimden.

Küçükken parklarda gezmeyi severdim,

Şimdi karanlık sokaklarda.

Küçüken yalnız kalınca ağlardım,

Şimdi yanımda biri olunca.

Küçükken sloganım şöyleydi:

Ümit üzüm sever,

Zafer bayrak al,

Bağcı üzüm topla.

Şimdi ise:

Ümitlendim,

Zafere ulaştım,

Bağlandım hayata.

Geçmişi ve bugünü karşılaştırınca,

Düşünüyorum da büyüdüm de ne oldu?

Ümit Zafer Bağcı

Ümit Zafer BAĞCI