Deli etti,
Veli etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Bir kuş etti,
Seyrettirdi,
Aşkın beni,
Benden etti.
Bülbül etti,
Söylettirdi,
Aşkın beni,
Benden etti.
Sevgi kokan,
Bir gül etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Sular gibi,
Akar etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Hakk adını,
Anar etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Rüzgâr gibi,
Eser etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
İlden ile,
Gezer etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Ne söylerim,
Bilmez etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Kalem etti,
Kâğıt etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Okyanus’u
Yûnus etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Yûnus kokan,
Dünya etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Bir sır etti,
Mısır etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
İlim etti,
Hilim etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Âlim etti,
Halim etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Sürur verdi,
Huzur verdi,
Aşkın beni,
Benden etti.
Özüm etti,
Sözüm etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Bulut etti,
Yağmur etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Tek ses etti,
Nefes etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Bir nur etti,
Pür nur etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Hikmet etti,
İbret etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Fikir etti,
Zikir etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Kitap etti,
Hitap etti,
Aşkın beni,
Benden etti.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Ey nefsim!
Aç gözünü, olma kör!
Sanat mûcizelerini gör,
Bak, üzüm asmasının yaprağındaki nakşa,
Tesâdüfî olması mümkün mü hâşâ?
Ey nefsim!
Aç kulağını olma sağır,
Duy, mahlûkat zikrediyor ağır ağır,
Bak, Hakk diyen şu kuşa,
Hiçbir zikir gitmez boşa.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Sesleniyorum sana!
Ey kara toprak!
Cevap ver, şu âşığa!
Sen mi yaptın,
Bunca nakışlı yaprak?
Ses veriyor toprak,
Bu seda gayet berrak:
Ey âşık!
Ne demek bir yaprak yapmak?
Ne kalem var ne defter
Ne ilmim var ne cetvel
Ne iradem ne kudret
Yok bende böyle bir hikmet!
Nasıl çizerim yaprak?
Nasıl dokusun toprak?
Sonsuz ilim hikmetle
Çiziliyor o yaprak.
Kesif bir perdedir;
Ancak O’na bu toprak.
Sen yaz bunu ey Yûnus!
Biz bu işte yokuz!
Bu yük ağırdır bize,
İman gerektir size,
İcad ne haddimize,
Yaz bunu dize dize!
Şirk bitsin, küfür gitsin!
Mahlukat dile gelsin!
Müşrikler dize gelsin!
Hidayet dillensin,
Gafiller uyansın!
Küfür örtüsü kalksın!
Sen Şâir’ül İslâm’sın!
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Nasıl harp,
Nasıl bir savaştır Çanakkale?
Şu gelen ordulara bakın hele!
Geçmek için Çanakkale’yi,
Son sistem donanmayla
Geliyor düşman askeri,
Yığılmış da yığılmış,
Haçlılar küçücük bir karaya,
En büyük darbeyi
Vurmak için İslâm’a,
Gelmişler bir araya,
Sarf ediyorlar bunun için,
Arsızca bir gayret,
Bu millet şehit olur,
Gazi olur da teslim olmaz,
Anlayamamışlar hayret!
Ne vahşice bir saldırı,
Sanki yitirmişler insanlığı.
Adı medeniyet,
Hakikatı deniyet,
Arıyorlar rezaletten mürekkep
Zillette izzet,
Lisanlar, simalar farklı olsa da
Gayeleri bir, bu elbet!
Sineye değil, tüm bedene dolmuş
Asırlardır biriktirdikleri kinleri,
Mermi olmuş, top olmuş,
Terk ederek gelmişleri inleri,
Güya yıldıracaklar müminleri,
Ufukta şimşekler, yıldırımlar
Birbirini kovalar,
Toplar, bombalar,
Mehmetçiğimin göğsünde patlar.
Nefis, nefis
Nefes, nefes
Çanakkale ölüm saçar,
Lağım lağım,
Adım adım,
Mevt insana kucak açar.
Ölüm haykırıyor yer,
Ve ölüm yağdırıyor gök,
Ey hain, kalleş er!
Ve ey hayasız, necis el!
Kolaysa gel,
İmanı Mehmetçiğimin
Yüreğinden sök!
Yerden ordu,
Denizden donanma,
Ve havadan sayısız uçakla
Kusuyor Haçlı içinde ne varsa,
Yılar mı Mehmetçik?
Kalbindeki imanla,
Koşuyor şehadete,
Bu büyük ihsanla.
İşte bu nesl-i Kur’an,
Biliyor ne demek vatan,
Yerleşmiş yüreğe hakiki iman,
Bedir yeniden sahneleniyor sanki inan.
Baksana nasıl uçar?
Eller, gözler
Kulaklar, ayaklar
Kollar ve başlar
Şahit bu ruha dağlar, taşlar
Hak deyu uçan kuşlar,
Yalnız rükûda eğilen başlar.
Ey hak davanın eri,
Ey Muhammed neferi,
Sen feda ettin kendini,
Ne şerefli kanın var ki,
Bayrağa verdi rengini,
Sen ki göğsünü siper ettin.
Atanı üzmedin,
Vatanı çiğnetmedin,
Ezan dinmez dedin,
Bayrak inmez dedin,
Allah için can verdin,
Gül kokulu Resûl’e erdin,
Bu vatanı bize emanet ettin,
Emanetin emin ellerde bilesin.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN