Ateş Düştü Özüme Şiiri

Yalnızlar Kıyısında

Sen korkalar korkağı, hak hukuktan korkarsın.

Erdemler bataklıkta (!) beziyorsun ey vah ey!

Dalkavuk rağbetinde kovukta kalan karsın.

Peş peşe karıncalar diziyorsun ey vah ey!



Ölümün gözüne dik bakmaya çalışıyor

Hayallerin körkütük, hürlüğe alışıyor

Özgürlük meydanında özürler buluşuyor

Yalnızlık kıyısında geziyorsun ey vah ey!



Güneş menzile varmaz, ayı karartmaz bakın

Hasrete gidenlerin eline verin çıkın

Boğazına ay takın, alnına yıldız çakın

Ölümünün resmini çiziyorsun ey vah ey!



Bu arkadaşlık, dostluk, çileye tezgâh açtı

Ne bir mal satabildi, ne hayal kuşu uçtu

Geride dört kuzucuk, kendi uçmağa göçtü

Elli dört yıla zehir eziyorsun ey vah ey!



Erdem: Yiğitlik ve doğruluk niteliklerinin genel adı



Zülfikar Yapar Kaleli

Zülfikar Yapar KALELİ

Ateş Düştü Özüme

Rehber sensin demişler, palana sarılmışım

Hamaset meclisinde yalana sarılmışım.

Dünyayı kucakladım! Ateş düştü özüme

Dost demiş, kardeş demiş yılana sarılmışım.



Zülfikar Yapar Kaleli

Zülfikar Yapar KALELİ

Gül Üstüne

Gülden güzel, gülden ak

Gülden öte son durak

Bülbül yanar gül solar

Gülden kalınca ırak



Mecnunu çöl üstüne

Keremi kül üstüne

Ol Sultanın nurudur

Söylenir gül üstüne



Hayali huzur bulmaz

Gülden siz asla olmaz

Bülbül gülü hırpalar

Gözünü gülden almaz



Gönül var gülden uzak

Gülden güllere tuzak

Bir el değse kızarır

Bazen al, bazen de ak.



Pahası elden güzel

Vahası çölden güzel

Hamuru aşk iksiri

Dahası gülden güzel



Gülden murat gül diye

Muhannet der “böl” diye

Gül’den güzel bezemiş

Aşkı vermiş gel diye



Zülfikar Yapar Kaleli

Zülfikar Yapar KALELİ