Bana Bakma
Üstüme gelmeyin aynalar,
Bana benzetirim kırıklarınızı
Gelmeyin üstüme aynalar
Pasını, nemini, enini,boyunu
Benzetirim kendime
Bir bakışım yeter dersini vermeye
Nasibini almaya yeter, kahkaham
Ezberini deşer gecelerim
Karanlıkta nasıl da korkarsın benden
Yüzüme bakmaya utanırsın
Üstüme gelmeyin aynalar,
Mahcubiyetini kurtaramaz gözlerim
Öfkem cehennemi yaşatır çukurunda
Gelmeyin üstüme,
Perişan olursunuz karşımda
Ağladım mı hıçkırığa boğulur çehren
Bakmayın bana aynalar,
Çatlamış yerlerinden ayrılır yaralar
Görmezden gelseniz beni ne olur
Ölüme yakın bana uzak durun
Beni bir de öldükten sonra görün
O zaman nasıl onarırım kırık yerlerinizi
Üstüme gelmeyin aynalar,
Uğramayın bana bu aralar
Haydar Şahinbay
Haydar ŞAHİNBAY Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Sonrası
Sonra susmayı öğrendim
Ve alışmaya her şeye
Deli sözcükleri gömmeyi öğrendim
yüreğimin matemine
Kesmeyi cümleleri orta yerinden
En öfkeli anımda yutmayı heceleri
Küfrü ıslatmadan kurutmayı
Sessiz fısıltıları öğrendim
Rüzgarın denize esen boğumlarında
Gürültülü yalnızlıklarda,
kulaç atmayı öğrendim en okkalısından
Ve görmeden bilmeyi
Sona varmadan inmeyi öğrendim
Her kalabalıktan
Sustum yağmur yağdı
Sustum gece açtı yıldızlar
Ben yokluğunda avunmayı öğrendim
Yer çekimine inat
Düşürmeden göz yaşımı masaya
Ağlamayı öğrendim içeriden
Özlemeyi külünden tutuşturarak yangını
Yanmayı öğrendim bir daha ölmemek için
Bırakışlarını en sevdiklerimin
Ben bende sustum
Sustukça söz oldum ben bedende
Görmeden en büyük acıyı
Dünyanın bir yerinde
Acıya hiç demeyi öğrendim
Düşünce baş üstü bir tenhada
Salıncak kurmayı öğrendim beyaz kağıtlardan
Ve tutup parmaklarımdan umudu öğrendim
Avuçlarımda biriktirirken mektuplarını
Sonra üşümeyi
Ve uçan kuşlardan medet ummayı
İçimde dertleri istif ederken gülmeyi
Öğrendim işte her piçliği
Şiir yazmayı öğrendim
Yüklemsiz mısraları sıkarken yumruklarımda
Ve ben seni öğrendim
Ayrılırken bıraktığın ayak izlerini sevmeyi
Her yaradan bir merhem öğrendim bilmediğim
//h.şahinbay//
Haydar ŞAHİNBAY
Anneniz Yoksa
Hayatta anneniz yoksa;
Bütün kadınlar uzaktır size,
Issız derin bir vadide unutulmuş
Devasız bir taş gibi görürler sizi,
Çıkar dışında yaklaşmazlar size,
Anneniz yoksa demli bir akşam üstü gibi
Ağırdır gövdeniz, nefesiniz yarı ölü,
Sofraya oturunca tasınızda çorbanız hep yarımdır.
Aynaya her bakışınızda
Yeni yaralar görürsünüz yüzünüzde,
Bu nedenle annesi olmayanlar
En çok aynalara mesafe koyarlar,
Anneniz yoksa ikinci kez
Saçınızı tarayacağınız tarak bulamazsınız,
O yüzden annesi olmayanlar
Günde bir kez tararlar saçlarını.
Anneniz yoksa,
Her sabah uyanırken
Kollarınız ve ayaklarınızı
Çarmıha gerilmiş olarak bulursunuz kendinizi,
Sıcak havalarda bile buz gibi soğur,
Deli gibi titrersiniz ellerin yanında.
Onca beyazlaşmış saçlarınıza rağmen
Bir annenin `yavrum´ sözünü
Somun ekmek gibi yakarsınız yüreğinizde.
Eğer anneniz yoksa hayatta
Suları hep kesiktir gözlerinizin
Ve kuru naçarsız bakarsınız etrafa,
İçtiğiniz su bile
Yavan lokmalar gibi takılır boğazınıza.
Yalnızlığı sessizlikle ısıtır,
Dilsizliği ağzınızda besleyip büyütürsünüz,
Gece sohbetleriniz yıldızsızdır
Ve gündüzleri güneşin sönük yanı payınıza düşer.
Anneniz yoksa
Bir tek siz varsınız,
Eğer anneniz yoksa, siz değil sen´siniz
Annem yoksa anneniz annemdir
Anneniz yoksa annem annenizdir..
....
Yitik Angut Masalları
Haydar Şahinbay
Haydar ŞAHİNBAY
Ey Yar
Her gece,
Yalnızlığın ortasında
Dört bir koldan
Bakıyorsun bana
Un ufak oluyor gölgeler
Sarmıyorsan,
Karanlığa beyazı
Nedir’ diye sormam
Eşiğimden içeri,
Sızmanın sebebi
...
//H.Şahinbay//
Haydar ŞAHİNBAY
