Fazla Güzeldi
Arabasını bilerek yanlış yere bırakmıştı
Gözlük camlarına vuran yağmur taneleri ile gülümsedi
İlk defa kapattı gözlerini sokak lambasına karşı.
Saçlarından kayan yağmur damlalarını hissetti
İçini bir titreme aldı,
Ürkekçe gülümsedi.
Öyle bir gülümsedi ki hem de,
Bulutlar kıskandılar onun gülüşünü.
Yavaş adımını attığında
Su dolu çukurlar gözyaşı edası ile sızlattılar içini.
Yüzündeki gülümseme memnuniyet ile damgalandı yüzüne
Özgür hissetti,
Damlalar tenine değdikçe yeniden doğdu.
Üşümedi, aksine bir ateş aldı içini
‘Ölmeden önce’ dedi,
‘Ölmeden önce tekrar özgürüm’
Hafifçe esen rüzgâra eşlik etti
Nazlı nazlı sallandı ileri geri.
İnsanların şaşkınlığı eşlik etti ona
Kulaklarında çınladı sevdiğinin sesi,
Kucakladı onu arkadaşlarının yüreği.
Dolan gözlerini serbest bırakmadı,
Bu güzel yağmura göz yaşları çirkin gelirdi.
Küçük bir tebessümle mutlu olan ona,
Bu yağmur fazla güzeldi.
Arabasını bilerek yanlış yere bırakmıştı
Gözlük camlarına vuran yağmur taneleri ile gülümsedi.
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Dönem
Saçları kısaydı en başta
Sonra uzadılar sanki selvilere inat
Bir gün de döküldüler
En sonunda da sepet oldular küçüklere
Kemikleri en başında esnekti
Sonra köreldiler aynı düşünceleri gibi
Bir gün de kayboldular
Güzel çiçeklere can oldular
Kitaplarının sayfaları on sayıyı geçmezdi
Sonra çoğaldı sayfalar yaşına dost,
En sonunda rafta unutuldular
Kelimeler ona kefen oldular
Gözleri inci gibi bakardı en başta
Sonra gözlükler yük oldu ona
En sonunda da perdeler sakladı gözlerini
Gözleri pırıltılarını güneşe emanet ettiler
Kalbi vardı en başta
Sonra kalbi kendisi oldu
En sonunda da uçurumdan attı onu
Hayat zordu
Fakat bu da insandı
Zor olanı yaşardı.
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ
Cadde
Ekinlerin de küstüğü,
Denizlerin de kuruduğu bir zaman olurmuş.
Göğsündeki o yumruk büyüklüğündeki et parçası,
Bir kor gibi yanarmış kimi zaman.
Bazı zamanlarda da alçaklardan uçarmış insan
Bir ağaca bağlarmış kendisini,
Korkarsa ağaç, üzülürse ağaç,
Sever ve sevilirse yine ağaç bakarmış ona.
Kimi zaman da bu kısacık hayatını,
Gerçek dostluklarla güzelleştirmek,
Gerçek anılar ile yaşatmak,
Ve uzatmak istermiş insan.
Yazmakta bulduğunda ise kendini,
Zaten çoktan kırılmış,
Çoktan değişmiştir insan,
O güzel ve sıcacık caddesinde.
Öyle bir caddedir ki o,
Zamanla yanıp sönen lambaları,
Gökyüzüne ve karanlığa yüzünü dönmüş kaldırımları,
Bir insan gibi basit ve karmaşıktır.
Yürüdükçe yorar,
Düşündükçe sarar.
Ve kalabalıktan korkan o caddede,
İnsanlar ağlarlar…
Ağlarlar,
Çünkü kim olduklarının farkına varırlar.
Farkına vardıklarında,
Issız karanlığın,
Soğuk kaldırımlarına otururlar,
Ve sıcaktan eriyerek yok olurlar.
Yok olup karanlığa karıştıklarında,
Tekrar ağlarlar.
Bu sefer bağlandıkları ağacın yaprakları,
Yürüdükleri caddenin lambaları gibi,
Tekrardan insan olurlar.
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ
Eğer
Hatırını bahane etmek ne kadar kolaymış meğer
İnsanlarda bıraktığın yükü düşünmeden,
Sadece kendi isteğin için insanların duygularını kullanmak,
Sana verdikleri değeri basite indirmek hobi olmuş,
Belli
Boşluk içinde uğraşan,
Özlediklerini senin için göz ardı eden
Ve bu durumdan şikayetini bildiren insanı
Vicdan baskısı ile susturmak ne kolaymış meğer!
Fakat gün gelince,
Siyah küllerim beni tamamlar,
Ve martılarım beni uçurursa eğer,
Vicdanım körelip,
Bir canavara dönüşürsem,
Dünyayı ayaklarım altına alıp,
Yaşlarımı birinde saklamak isterim
İşte o zaman,
Kırılan yine de ben olurum,
Kazanan yine de siz…
Zeynep ERKİ
Zeynep ERKİ
