Gecenin Karanlık Gözleri Şiiri

Yaz Duvarlara

Yaralarım var sayısını unuttuğum
Bir gül kadar taze dikeni kadar acı
Yersiz yurtsuz ruhum bulamaz özünü
Kıldan ince yolları geçtim yoruldum
Külümü savurmuş günümü rezil etmiş dünya
Kırılan kalpten daha perişan halim
Dostu bıraktım insana ihtiyacım var
Oklarını topladım bende ki senin
Ve hiç sana benzemiyor bende ki sen
Acıma katık olmuş hüzünlü düşlerim
Bu yüzden hep düz yolda düşüşlerim
Anladım yakacak seni,bana gidişlerim
Yaz duvarlara ne çok sevdiğini beni
Bil ki demiri eritti sana gelirken özlemim
Kalbime gelmiyor artık bir damla huzur
Yolumuzda sonumuzda deli karanlıklar
Sonunu bilmek ne acı güzel başlayan hikayenin
Ne kötü gelenin gideni aratacağı gerçeği
İnsanda para gibi geçmeyecek
Tutmayacak sahte gerçeğinin yerini...

ÖMER TAŞKIRAN

Ömer TAŞKIRAN

Bir Cennet Sun

Gözlerinle gözlerim dolar
İçimi özlemin sarar
Solar varlığım yolar saçlarımı aşkın
Seninle başladım seninle sonlanmalıyım
Ağladıkça kendinden geçer sazım
Kendiliğinden geçmez sızım
Güneşe gül desen yakar,işlevince haklı
Sana dön desem sebep gidişinde saklı
Sabahları karanlık gören gözlere gel ilaç bul
Günahlara duvar ören kalbime bir cennet sun
O yüreğinin dönüşüyle bu can hayat bulsun
Ben tattım ne acıymış görememek
Bu yürek yokluğunu sen varkende tadar
Küle dönmek bile ödül olsun canıma
Ve yakmasın kimse beni senin yaktığın kadar...

ÖMER TAŞKIRAN

Ömer TAŞKIRAN

Gecenin Karanlık Gözleri

Gecenin karanlık gözleri ruhumu kemiren büyü
İçimdeki zifirilik umudumu kör eden düğüm
Soluyor kederlerimin baharı görmeyen gülü
Ötüyor gönlümde bin bir lisanla ölümümün bülbülü
Doluyor sözlerim akıyor yaş misali mürekkebim
Fani olan şu dünyada yolcu benim binek benim
Uyanıkken görüyorum kabus,huzurum iblise mapus
Sınırlı iyimserliğim yanında karamsarlığım sonsuz
Geçiyor yaşamımın zamansızlık takvimi
Batıp göğsüme zehirli ok yakıyor kalbimi
Yırtıldı ömrün beyaz sayfaları,karardı gündüzün ışıltısı
Yerini aldı hayatımı cehennem eden gökyüzünün karartısı
Kopar dünya kin bahçenden nefret güllerini
Üzerime fırlat güllelerini çektiğim acılar mecnun etti beni
Verdi hüsranı her işimin sonuna tüketti benliğimi
Büsbütün paramparçayım küskünüm gülümsemeye
Özgürlüğe uzak bir köleyim ve de maruzum sillelere
Savursalar da küllere farkım yok yaşayan ölüden
Neden taşa tutar hayat beni hasretken güle ben
Azap yolculuğundayım geri dönemiyorum ben
Mutluluk somutlaşsa da karşımda göremiyorum ben
Bu bahtsız ademin talihi gülmez oynatsalar da yeri yerden
Uğrağım berrak denizler değil kanlı ırmaklar
Umduğum gülen bir suret bulduğum yaşlı yanaklar
Bilemiyorum gücü nerede tükenir bu ayakların
Fermanı dirilmek olan canın dermanı silinmek inanın
Bilemem ne kadar tesir etti yazdıklarım hayatlara
Tek bildiğim gün gelecek karışacak isimlerimiz ağıtlara
Kirlenecek gönül defterimiz dönecek kapkara kağıtlara...

Ömer Taşkıran

Ömer TAŞKIRAN