Kalem küstü kağıda.
Yıldız gitti geceden.
Kök tutmaz oldu dalı,
Sen kalbimden çıktın çıkalı.
Gemiler umutsuz süzüldü,
Tüm çiçekler büzüldü,
Kuşlar acıyla ötüştü.
Çıktın diye kalbimden.
Şimdi sigaranın da tadı yok,
Sıradan bir zehir gibi.
Dumanı göstermiyor artık,
Hayalini eskisi gibi.
Ne su dinliyor,
Ne de ateş derdimi.
Melekler bile üzülüyor
Kalbimi yetim bıraktığından beri.
İsimsiz Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Sen gelmedin yaa
Antep sana küstü
Aldı kuraklığı
Görmez oldu güneşi
Güneş doğmamaya yeminli
Çünkü gözler puslu
Kalp yorgun
Baharı bekleyen kışlar gibiyim
Kutupta yaz gibi
Özledimmm seni
Ama sadece seni
Aşkı Antep'te huzurlu hissediyor
İsimsiz
karanlık gecelerin sesidir Yalnızlık
Gözlerinden damla damla yaş dökülür yüreğine
birer çığ misali gibi kaplar tüm bedenini
nefes almaya çalışırken çırpınırsın ve ölürsün sonunda
işte yalnızlık budur belkide
İsimsiz
İçimizde çocuk ve sevmeler.
Bisikletleri çeviren pedallarda ayaklar.
Ben çocuk.
Düşümüz güne eş.
Simsiyah geceden.
Yıldızların.
Parladığı akıntılar yol olmuşlar gece gökyüzünde.
İnsanlar yürüyen.
Karanlıktan yürüyorlar.
Aynaların şeffaflığından uzaklar.
Tarlalarda güneşli günlerin ışıklarını götürdüğü yalnızlıkta.
Gece kalıyor.
Devam ederken ayaklarım pedallarda çevirmeye.
Yolda gidişlerde.
İsimsiz