Hastaneler dolu hasta.
Bahar değil, sanki kışta.
Meftası olan hep yasta.
Oy zalim hastalık, tüketin bizi.
Şifa rab'dan, tabip aracı.
Yoktur, her derdin ilacı.
Bekler, hastalar umacı.
Oy zalim hastalık erittin bizi.
Balkonuna konar kuşlar.
Gözlerden hiç dinmez yaşlar.
Acıdan eğildi başlar.
Oy zalim hastalık, yok ettin bizi.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
O eskimiş, soğuk ve dev binalar.
Yılların yükünü, hep taşıyorlar.
Elli yıllık, yada, daha fazlası.
İçerde memurlar, çalışıyorlar.
Merdivenler, uzar gider, üst kata.
Dosyalar var, hep üst üste, alt alta.
Numaratör var, al sıranı ordan.
Umarım memurlar, yapmaz bir hata.
Kimbilir kaç kişi, emekli oldu.
Kimbilir kaç kişi, çalıştı durdu.
O taş ve soğuk, kamu binaları.
Memurun, yurttaşın, adresi oldu.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Bir vapurun, bak camından.
İzliyorum, İstanbul'u
Sanki bir parça canımdan.
O kentlerin, en makbulu.
Deniz kokusu, burnumda.
Dalar gözler, uzaklara.
Ölmek, bu şehrin, uğrunda.
Kısmet oldu, atalara.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Rabb'im, sen ilaç olursun bu derde.
Nerede?, beni seven o kız nerede?
Bu aşk, beni düşürdü binbir derde.
Aşkın tabibi yokmuş ey canım.
Gelde kapansın hiç onulmaz yaram.
Kalmadı ki, cebimde de beş param
Sen ilacımsın, gel göğsüme saram
Bu aşkın hekimi yokmuş ey canım.
Acılar, dertler, bitmek bilmiyor.
Gül yüzün, hayalimden yok gitmiyor.
İçimdeki bu sevda, hiç bitmiyor.
Bu aşkın tabibi yokmuş ey canım.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL