Kadınım Şiiri

Zeynep HAKAN harika yaa

Gazel

Güzel bir yâre düştüm ben ki aşkımdan sefîl oldum

Mükerrem bir nîgar sandım, gûlam düştüm gâfil oldum



Teayyüş kâmı aldım ki câlibtir o can güdaz

Sanırsın sen, ölümden ayrı kaldım, müstakîl oldum.



Garâip bir bedîa ki efsünkâr bulursun hep

O efsunkâr ki zulmettikçe aklımdan zâil oldum.



Giriftârın figân eyler yakışmaz gülruya mihnet

Yeter zulmun cefân, dertlerle ben enîs-i dîl oldum



Nihandır hep nigâhlar yarda, Burhan sezdi çün belli

Vefasız yâr yüzünden, ben de zalimden zelîl oldum.

Burhan KADAH

Yunus?un Aşkı

Ateş değil güneş değil

Aşktır beni böyle yakan

Ata değil kardeş değil

Bu sevdadır beni yıkan



Sarar gibi bir öksüzü

Sardı beni bu sıcaklık

İçimde bir dinmez sızı

Küle döner aşktan yanık



Dellen gönül sallan gönül

Durma durma düşün gönül

Güller gibi dallan gönül

düştü başın gönül.



Sussam içim parçalanır

Tutuşur da yanar dilim.

Durmaz yürek kıpırdanır

Bu aşk deli eder halim.



Anarım hep gündüz gece,

Geceleri Gün Eden’i

Sonsuzluğu düşündükçe

Kul ediyor bu aşk beni.

Burhan KADAH

Kadınım

Kadınım,

Uzat elini yıldızlara

Ve hisset avuçlarında uzakları

Sonra anla ki

Neden bunca yıl “SABRET” dedim.



Kadınım,

Bak güneşe gözlerini yummadan

Ve hisset nuru yüreğinde.

Sonra çevir gözlerini aleme

Ardından anla ki

Neden bunca yıl “KARANLIK” dedim

Burhan KADAH