Ne Güzel Çocuklar Şiiri

Olur musun...

Ben şairim sen ise şiir
Yazdığım bu şiir sen olur musun
Ben gündüzüm sen ise gece
Yıldızım ayım sen olur musun

Hep aklımdasın gündüz ve gece
Adın alfabe sanki hep hece hece
Yeter artık bana etme işkence
Kalbimin sahibi sen olur musun

Aklımdasın yine müzik çalarım
Gözlerim nemli maziye dalarım
Senin yokluğuna sigara yakarım
Sigaramın dumanı sen olur musun

Bir gün ölürüm sensiz nedensiz
Ağlama sakın kalıpta çaresiz
Gömerlerse beni sensiz kefensiz
Sevdiğim kefenim sen olur musun....

Kederli Şair Mehmet 23

İsimsiz

Sonsuzum

sonsuz sevdasın yüreğimde,
bitmez tükenmez arzusun bende...
ey guzeller güzeli;
görmez misin? bu deli kalbim çırpınır ellerinde...

toz pembe hayallerimle büyüdün içimde,
kah hücre oldun kah kan oldun bedenimde...
ayakta tuttun sıcak gülüşünle,
seni seviyorum diyen o kahverengi gözlerinle

düşünemiyorum senden başka bir şeyi,
gözümü yumsam karşımda hayalin...
öyle senle doluyum

İsimsiz

Geceye Düşen Yıldız

Uzaklarda arayıp, yakınlarda kaybetmek
Bir kağnının sırtında yüzerek yaşamak gibi
Sular ardında kapalı taştan oluklar
Yolların çevresinde yorgun bir atmaca
Güz vurunca çarkını demir sarnıca
İçimde kelebekler zamana dökülürdü

Dem vaktini arayıp Mecnun gibi çöllerde
Nice gonca güller geçti dimağımdan
Adımın sensiz anıldığı zamanlarda
Mevsimlere uğrayıp , takvim yaprağından
Vakitsiz gecelerde bağışladım ismini

Gözlerin uzaktan gözlerime dokundu
Göğsüme saplanıp, kaderime vuruldu
Yasaksız geceler bağlanır şimdi
Sözcükler şiirlere hangi vakit bürünmüş
Kutupsuz çizgiler belirdi gözyaşlarımda

Soğuk bir nefesti içimde yayılan
Yaşamayı tatmak kırık parçalarda
Köprünün sonuna uzanan izler
Teslimiyet duygusu ruhun ön saflarında

Kusursuz bakışlarda yaklaştım sana
Masumane kelimeler döküldü dilden
Sayfalar uzanıp gecenin ışıksız yollarına
Bir kalemde yaşayıp yazdım hayatı

Sen kalbe düşen son kurşun izi
Göklerin mavisinde yüreklere dokunan
İçinde bir sır gibi sakladın bizi
Söylesene zamana sığabilir miyiz?

Renklerin uyumu tonundan belli olur
Rüzgarlar dünyaya kök salmak için
Gölgeler doludizgin adımlar salarken
Kayboldum şehrin karanlıklarında

Perdeler ardında güneş yüze görünmek için
Gözlerine dokunmak için uzanırdı ellerim
Buluştu yalnızlığın talihsiz sokaklarında
Umuda saplanıp yaşadım seni

Ellerini aradım şafaklara bürünüp
Dikenli yolların bodrum katlarında
Saklandım görüntülerin yamaçlara vurduğu
Sessizliğin hakim vurgunlarından
Uzun bir mektupta ismini bağışlayıp
Hatırladım yolun sonuna yaklaştığımı

İsimsiz