Bir iyisin, bak bir de kötü.
Nedir bu, yüzündeki örtü?
Kaldır o, gizleyen maskeni.
Olsun yüzde, gerçek görüntü.
Yalanı ve dolanı bırak.
Konuşunca gelmesin, tırak.
Sen sen ol, oynama kimseye.
Yoksa bak, halin, acımtırak.
Dışı seni, içi ben yakar.
Bu dünyada, olma riyakar.
İnsanlarda, güven ölürse.
Kimse olmaz, sana vefakar.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Yüreğim, bir mabed gibi
İnşa etti seni...
Saflığından ördüm duvarlarını.
Gözlerinden yaptım pencereleri.
Güzelliğinden yükselttim kubbelerini.
İçine inciler kattım, süsledim onu.
Gülüşünden düşen, gülleri diktim bahçeye.
Şah Cihan görseydi,
Kıskandırdı bizi...
Seni, yere göğe sığdıramadım.
Yüreğimde, sana yakışır bir;
Tac Mahal yaptım...
Sultanı sen, şahı ben.
Saltanatı ise aşkımız...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Sonbahar mevsiminde.
Bir ayrılık sonrasında.
Yaprakların hüznü var.
Yazın son durağında.
Eylül, yaşanmış aşkların tükenişi.
Hazan mevsimi başlangıcı.
İnsan hisseder içinde.
Tüm hayal kırıklıklarını.
Biterken son yaz günleri.
Yine bir Eylül masalında
Kahramanını bekleyecek mevsim.
Belki, bir kış soğuğunda.
Üşüyecek yürekler.
İnsanlar başlangıç için.
Sıkılgan ve ürkekler.
Eylül, sen sakla beni yapraklarında.
Kurumuş bir çiçek gibi, defter arasında.
Orada kalsın anılar...
Onlar, beni iyi tanırlar...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Bu dünya, nasıl bir yer ki?Sor bak kendine.
İnsanın, yaşamaktan başka, tek derdi ne?
Kimi ahlaka bağlanır, kimi de, dine.
İnsansan, insan gibi yaşa, be kardeşim.
Yalana, dolana, sen hiç, tamah etmezsen.
Yoksula ve muhtaca, koşup sen yetmezsen.
Gönülden, iyiyi güzeli, hep vermezsen.
İnsansan, insan gibi ol, sen be kardeşim.
Nefes alıyorum, bak, yaşıyorum dersen.
Sen hep, aza kanaat ve şükür edersen.
İnsanı, doğayı ve hayvanı seversen.
İnsan olmuşsun, yaşıyorsun, be kardeşim.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL