Sarmaşık Aşk Şiiri

Sarmaşık Aşk

Ruhumun derinliğinde,
Kalbimin zirvesinde,
Yûnus’un benliğinde,
Sarmaşık aşk,
Sarmaşık aşk…

Hakk diyen şu dilimde,
Hikmette ve ilimde,
Yûnus’un benliğinde,
Sarmaşık aşk,
Sarmaşık aşk…

Muhabbetin illerinde,
Tasavvufun başkentinde,
Yûnus’un benliğinde,
Sarmaşık aşk,
Sarmaşık aşk…

Ağlayan gözlerimde,
Gül kokan sözlerimde,
Yûnus’un benliğinde,
Sarmaşık aşk,
Sarmaşık aşk…

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Sen'sin Ya Rabbel Alemin

Ve tüm yıldızların işaret ettikleri,
Ve tüm âşıkların anlattıkları,
Ve tüm kuşların zikrettikleri,
Ve tüm mahlukatın “Yâ Ehad!” dedikleri,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve her bir mahlukun,
Gerek kálen,
Gerek hâlen,
Yalvarıp durduğu,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve kentilyonlarca yıldızları,
Ve milyarlarca galaksileri,
Ve milyarlarca gezegenleri,
Boşlukta durduran, aşkınla döndüren
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve her kış mevsiminde,
Hayat verdikten sonra,
Yeryüzünü öldüren,
Yaprağıyla, toprağıyla
Müthiş bir kabristana çeviren,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve her bahar mevsiminde,
Ölümünden sonra,
Yeryüzünü dirilten,
Yaprağıyla, çiçeğiyle
Ve meyvesiyle haşreden,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Ve ben görüyorum ki,
Kıyamet anında,
Dilediklerinden gayrı
Her şeyi öldüren,
Ve din gününde tekrar dirilten,
Sen’sin Yâ Rabbel Âlemin.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Kıyamet Ve Haşir

Günlerden Cuma’ydı,
Güneş doğmamıştı,
Sur’dan ses yayıldı,
Mahlukat şaşırdı,
Dağlar kaldırıldı,
Semavat yarıldı,
Arz darmadağındı,
Hakk’ın dilediklerinden gayrı,
Ne yerde ne gökte,
Kalmadı tek canlı.

Sur tekrar çalındı,
Kabir kaldırıldı,
Hesaba çağrıldı,
Kimimiz binekle,
Bak kimimiz yaya!
Kimi benzer aya,
Kimi sürünerek,
Varır o meydana,
Yüzleri kapkara.

Mahşer yeri dümdüz,
Ne dağ var,
Ne deniz,
Un gibi tertemiz,
Toplandık hepimiz!
Gör nasıl terleriz!
Terler amelimiz.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN