Ben Sensiz Kaldım Şiiri

.adanaLıı Yazım hatası cook fazla

Sen Bilirmisin ?

Sen !

Uykusuzluk nedir bilir misin?

Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı?

Gözlerini tavana dikip, düşündüğün oldu mu bütün gece?

Ve bütün bir gün, belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?

Gelmeyince, seni aramayınca, ölesiye ağladın mı?

Sonra çekilip en kuytusuna yalnızlıkların, dev bir ağacın altında ölmeyi,

bir teselli aramayı ,ıssız parklarda, tenha sokaklarda,

deli divane yollara düşüp, yaşlanmış bir köpek gibi,

eskimiş bir gömlek gibi, atılmış hissettiğin oldu mu?

Sevmekten, günler, geceler boyunca yürümekten, yüreğin hiç yoruldu mu?

Sen ! yalnızlığın acısını bilir misin?

Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına?

İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtımı?

Bütün gururunu çiğneyip, sevdiğinin geçtiği yollarda,

bastığı toprakları eğilip öptün mü?

Sen !

Çaresizlik nedir bilir misin?

Sen !

Yokluk nedir gördün mü?

Yanan başını duvarlara vurup,

parçalamak geldimi içinden?

Sen !

Her gün bir defa daha öldün mü?

Böyleyim diye ayıplama beni.

Bir gün kendimi sonsuzluğun koynuna bırakırım,

yaralı ve yenik bir insan gibi, darılma!

unutma ki her seven adsız bir kahramandır.

Unutma ki insan sevebildiği kadar İNSANDIR...

İsimsiz

Duyun Beni

Duyun artık beni hala hayattayım kulak verin
Yaşamakla ölüm arasında bırakmayın
Bir gelin uğrayın yüreğime anlamaya çalışın
Birikmişlerimi kusmaya ihtiyacım var her an

Hissedin artık varlığımı henüz ölmedim ben
Gülmeye, dolaşmaya ihtiyacım var herkes gibi
Herkesle deli gibi saçmalayıp coşasım var belki de
Alın beni sokun bağrınıza buna ihtiyacım var

Yüreğimle dost olanın kölesi olurum bu denli
Artık hissedin ne halde olduğumu nolur hissedin
Yalnızlığımın gölgesinden boğuldum kuytu köşelerde
Gelin çıkarın bu ruh bunalımından beni çıkarın

Yüreğime kulak veren olursa hemen gelsin
Çıkarsın derinimde yatan acı dolu gerçekleri
O zaman anlaşılırım kim bilir bunca yıl
Yalnız bırakılmamın acı gerçeğini, sebebini....

#Suzan Kurt

İsimsiz

Keşge Seni Hiç Tanımasaydım

Bir keman sesi ile sızısı başlar kırgın ruhumun

Ve bir kemancıdan farksızdır boyun büküşüm

Nedense bu akşam da yalnızlığıma sitemlerim

Yalnız bırakana değil, yalnızlığıma tüm sövgülerim

Vuslata dair çiçekler açsa da bazen yüzümde

Vuslat nerede ve ne zaman bilinmezliğinde

Vuslatı geçtim, ne olurdu sanki şu akşam karanlığı

Üstüne binmeseydi, kimsesiz omuzlarımın

Ve ne olurdu geceler bu kadar üstüme gelmeseydi

Gündüzlerin ışıltısı

Biraz da benim akşamlarıma yansısaydı

Yılların kanattığı, gün ışığı görmemiş yaralarım,

Ne olur biraz kabuk bağlasaydı

Biraz dinseydi, sensizliğin bıçakladığı

Kimsesiz kalmış duygularım

Ah sevgilim, sen benim, mahcup yüzümü sakladığım

Sırlı aynamın, sırrına sığacak kadın mıydın

Sevdam vardı benim, öznesi sen olan

Ama, duvarların ardına sakladığım

Sıcak merhabaların ve tatlı gülüşlerin,

Ya, gidebilseydi gözümün önünden, ya da ben duymasaydım,

O, en güzel sesleri, kendi gaibimden

Belki o zaman alışmak, alışmak, daha kolay olurdu

Ya, şu içimin en derinliklerinde,

Bu kadar yer tutmasaydın

Ya, üzerime bu kadar dar gelmeseydi intiharlarım

Ya da, keşke seni hiç tanımasaydım!..

İsimsiz