Dur Gitme, Bekle! Şiiri

Aşkın Beni Benden Etti

Deli etti,
Veli etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Bir kuş etti,
Seyrettirdi,
Aşkın beni,
Benden etti.

Bülbül etti,
Söylettirdi,
Aşkın beni,
Benden etti.

Sevgi kokan,
Bir gül etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Sular gibi,
Akar etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Hakk adını,
Anar etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Rüzgâr gibi,
Eser etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

İlden ile,
Gezer etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Ne söylerim,
Bilmez etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Kalem etti,
Kâğıt etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Okyanus’u
Yûnus etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Yûnus kokan,
Dünya etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Bir sır etti,
Mısır etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

İlim etti,
Hilim etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Âlim etti,
Halim etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Sürur verdi,
Huzur verdi,
Aşkın beni,
Benden etti.

Özüm etti,
Sözüm etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Bulut etti,
Yağmur etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Tek ses etti,
Nefes etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Bir nur etti,
Pür nur etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Hikmet etti,
İbret etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Fikir etti,
Zikir etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Kitap etti,
Hitap etti,
Aşkın beni,
Benden etti.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Ömer Halisdemir

Rüya değil,
Sanki gerçek.
Toprak damlı bir mekân,
Ve içinden gelen hoş bir seda.
Başını içeri uzattı Ömer.
Resûlullah (s.a.v) ve etrafında yirmi kadar sahabe,
Pür dikkat onu dinliyorlar;
Resûlullah (s.a.v) seslendi:
“Gel Ömer! Gel, sen de bize katıl!”
Ömer adımını kapıdan içeri attı,
Heyecandan kan ter içinde kaldı;
İşte tam o sırada uyandı.

Aradan birkaç gün geçti,
Yıl iki bin on altı,
Aylardan Temmuz,
On beş Temmuz gecesi,
Ve günlerden Cuma idi,
Ömer âdeta uçacaktı.
Saat dokuza vardı,
Babasını aradı:
“Yerimde duramıyorum,”
“Ben çok hırslanıyorum baba.” dedi.
Yirmi senelik asker,
İlk kez böyle söyledi.
Hasan Hüseyin şaşırdı:
“Oğlum bir su iç!”
“Besmele çek ve korkma!” dedi.
“Ben hazırım!” dedi arslan Ömer.

Güneş battı,
Şafak attı,
Gündüz geceye aktı.
Telefon çaldı,
Ömer telefonu aldı
Ve cevapladı:
“Emredin komutanım!” dedi.
Arayan Zekai Aksakallı,
Özel Kuvvetler Komutanı,
Korgeneral Zekai:
“Ey Ömer!”
“Tuğgeneral Semih Terzi bir darbecidir, vatan hainidir!”
“Onun karargâha girmesine müsaade etme!”
“ O haini öldür!”
“Bu işin sonunda şehitlik var yâ Ömer!”
“Seninle yirmi yıllık hukukumuz var.”
“Hakkını helal et!” dedi.
Hiç düşünmeden:
“Emredersiniz komutanım!”
“Hakkım helal olsun!”
“Siz de hakkınızı helal edin!”
Dedi Astsubay Ömer.
Ve tarihi görevini üstlendi.

Vatan haini Semih Terzi,
Ve beraberindeki on kişilik timin hepsi,
Geldiler, karargâha kadar.
Ömer kendini vatana adar,
Tek başına karşılarına çıkar:
“Zekai Paşa’nın emri var!”
“Karargâha giremezsiniz!” der.
Tim üzerine atlar,
Başçavuş Ömer kurşun atar,
Alnının tam ortasından vurur darbeci haini.
Yığılıp kalır orada Semih Terzi.
Davranır silahlara hainin koruma timi;
Kurşun üstüne kurşun yağar,
Gafiller tam otuz kurşun atar,
Kalpleri taş kesmişti, sanki demir
Şehit olur Ömer Halisdemir.
Onun şehadeti,
Olur, bu vatanın selameti.
Baba Hasan Hüseyin rüyasında görür Ömer’i:
“Nereye gidiyorsun oğlum?”
“Baba nöbetim var.”
“Nöbete gidiyorum.” der Ömer.
Artık Ömer Halisdemir,
Vatanı şehitlerle bekler.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN

Giymiş Nifaktan Bir Kazak

Sözler süslü;
Kalp paslanmış,
Yürekteki yol kapanmış.

Hakk’tan değil, kuldan korkar;
Cihadda en ön saflarda,
İhlâsta son sıralarda.

Giymiş nifaktan bir kazak,
Münâfık kurar hep tuzak,
Onlar ki Hakk’tan çok uzak.

Sana gelir, mü’min odur,
Ona gider, müşrik olur,
Kalbine mühür vurulur.

Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan

Yûnus KOKAN