Zeytin Şiiri

Hasret

Önce mutluluk dolu gülüşlerini takınırsın suretine...
Yüreginin,
Her an kan ağladıgını bile bile...
Ne dertlerin,
Ne önemsediklerin,
Ne de ciğerini deşen acıların,
Kendini göstermesin diye gülümsersin.
İçindeki derin sessizlik ise,
Hükmünü bir diktatör gibi ilan eder.
Sen buna rağmen gülümsemesini bilsen bile...
Her gün, sebepli gülümsemeler için,
En sancılı doğumlarına dimdik girersin.
Çünkü senin,
Acıdan gelen tüm doğumların mecburi kılınmıştır.
Çünkü sen,
Tüm ölümlerinle kimseyi üzmek istemezsin.
Sonra,
Her gün ölmeyi öğrenirsin.
Ve her gün kendinden gitmeyi,
Hatta; hasretle kendine dönmeyi,
Hatta hatta; kendinden nefret etmeyi,
Ve de, en çok kendini sevmeyi...
Ve çok sonra hayat sana özetini gösterir.
Ve der ki;
Heeeeyyy şapşal,
Artık doğmayı bırak ve uyan!
Senin huzurun,
Hüznünden var olacaktır,
Hüznünden....

İsimsiz

Yaranamadım...

Varsa günahım affet Allahlım
Ben bu kullarına yaranamadım
İsyanım sana değil kötü kullarına
Ben bu kullarına yaranamadım

Tutmadım kin etmedim ihanet
Kalmamış olsun biraz merhamet
Bıkmış usanmış bu şair Mehmet
Ben böyle kullara yaranamadım

Severim ben nazını çekerim
Gönül bahçesine hasret ekerim
Sevgi değil hep dert biçerim
Sevdiğim kullara yaranamadım

Sizin olsun dünya üç günlük
Bitirdim hayatı işte bugünlük
Yine kalsın bende büyüklük
Ben bu kullara yaranamadım

Duygusalım ben herkese ağladım
Herkesi ben gibi garip sandım
Acımak yokmuş bunu anladım
Anladım kimseye yaranamadım...

Kederli Şair Mehmet 23

İsimsiz

Yalnızlık

karanlık gecelerin sesidir Yalnızlık

Gözlerinden damla damla yaş dökülür yüreğine

birer çığ misali gibi kaplar tüm bedenini

nefes almaya çalışırken çırpınırsın ve ölürsün sonunda

işte yalnızlık budur belkide

İsimsiz