1. Hristiyanlığın Anglikan, Lutherci, Kalvenci gibi türlü kollarını içine alan, Katolik kurallarını ve papanın dinsel başkanlığını tanımayan kilise birliği.
2. Hristiyanlığın en büyük üç mezhebinden biri. 16. yüzyılda Martin Luther ve Jean Calvin'in öncülüğünde Katolik Kilisesi'ne ve Papa'nın otoritesine karşı girişilen Reform hareketinin sonucunda doğmuştur (1529).
Alman Rahip Martin Luther, Roma Katolik Kilisesi'nin günahları bağışlayıp bunu mali bir kaynak haline getirmesi, kutsal kitap yorumunu sadece kendi yetkisinde
görmesi ve ayin dilinin sadece Latince olması gibi hususlara karşı çakarak ilk itirazı başlattı. Daha sora Zwingli ve Calvin gibi birçok Protestan tarafından
Avrupa’nın her yerine yayıldı. Protestan adı, Papa ve Katolik kilisesinin uygulamalarının protesto edilmesinden gelmektedir
PROTESTAN MEZHEBİNİN ÖZELLİKLERİ
* Papanın yanılmazlığı ve otoritesi kabul edilmez.
* Kurtuluşta amelden çok imanı esas alırlar.
* Dini anlama ve yorumlamada kilise yetkilerini değil, kutsal kitabı esas alırlar.
* Sadece vaftiz ve evharistiya sakametlerimi kabul eder, diğerlerine değer vermezler.
* Din hizmetleri sınıfı bulunmakla beraber ruhbanlığı kabul etmezler.
* Azizlere ve Meryem’e önem vermezler.
* Kiliselerinde resim ve heykel bulundurmazlar.
* Günah çıkarma kabul edilmez.
* Rahipler evlenebilirler.
* İbadet ve ayinler her ülkenin diliyle yapılır.
Diplomatik işlerde ve devletler arası ilişkilerde uyulan kurallar.
Kimi ilkel toplumlarda , doğaüstü gücü ve etkisi olduğuna inanılan, tanrı olarak tapılan, genellikle canlı bir varlığı, insanı gösteren, tahtadan, taştan, topraktan yapılmış yontu.
İlah kabul edilen herhangi bir varlığa tapan, puta tapan.
Açıklamalarıyla 1888 Tarih Terimi
17. yüzyıl sona ermek üzereyken bazı insanlar rahatsız edici bir kuşkuculuk akımından kaygı duymaya başlamıştı. Kesin bilgiye ulaşmanın imkansız olduğunu savunan bir Helenistik çağ filozofunun saygınlığına aslında biraz haksızlık ederek bu akıma "Pyrrhonculuk" adını verdiler.
- Tarihsel pyrrhonculuk/kuşkuculuk nedir?
+ Tarihsel anlatılar geçmişe ilişkin güvenilir açıklamalar değildir, anlamına gelir.
Hintlilerde merkezî otoritenin olmaması nedeniyle kurulan küçük devletleri yöneten kişi.
Üzerinde kitap okunan, yazı yazılan, bazıları açılıp kapanabilen alçak, küçük masa.
Köle, cariye anlamına kullanılan bir deyim.
Usçuluk. Akla ve akıl yolu ile varılan yargıya inanma, akla aykırı veya akıl dışı hiçbir şeyi tanımama davranışı ve tutumu.
Hz. Muhammed'in mezarı yerine kullanılan deyim, (Ravza: Bahçe, Cennet).
Sancak, bayrak.
Gerçekçilik.
1. İslam ve Türk-İslam devletlerinde, bu arada Osmanlılarda genel olarak uyruklar ve yönetilen sınıflar, özel olarak da doğrudan üretici bağımlı köylüler için kullanılan terim. Arapça raiyye (sürü) sözcüğünün çoğuludur.
2. Osmanlı Devleti'nde Mülk toprakta çalışan, vergi ödeyen halk.
Şeriat düzeninde bir insanı taşa tutarak öldürme cezazı.
Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde, askerlik görevini yerine getirdikten sonra yedeğe ayrılan 26-32 yaşları arasındaki erkeklere verilen isim.
Resmi tören ya da yoplantılarda giyilen, etekleri uzun, arkası yırtmaçlı, çift sıra düğmeli erkek ceketi.
1. XVI. yüzyılda Batı Kilisesi'nde gerçekleşen dinsel devrim. Siyasal, iktisadi ve toplumsal etkileriyle Hristiyanlığın üç ana kolundan biri olan Protestanlığın ortaya çıkmasına yol açmıştır.
2. Kelime Anlamı olarak toplum düzenini ve yapısını daha iyi duruma getirmek için yapılan köklü değişiklik ve iyileştirmelerdir. Terim anlamı olarak ise Reform, 15. ve 17. yüzyıl boyunca tüm Avrupa'yı etkileyen Katolik Kilisesi' ne karşı yapılmış dinsel bir harekettir.
Düşünmeyi ve düşünerek ortaya çıkan özgür düşünceleri reddederek sadece kilisenin dediklerinin doğru olduğunu kabul eden düşünce sistemine skolastik düşünce adı verilmiştir.
Reform, aslını bozmadan yeniden şekil verme, düzenleme anlamına gelen bir kavramdır.
Bugünkü Sağlık Bakanı karşılığında bir deyim. Hekimbaşı Tersane Kolcusuda denir (Kendisinin hekim olması şart).
Dışişleri Bakanı
1. Osmanlı Dönemi'nde, XVII. yüzyıla değin padişah divanında, divan yazmanlarının başı olan görevliye verilen san.
2. Tanzimat'tan önceki dönemde Osmanlı İmparatorluğu'nun dışişleri bakanı.
3. XVII. Yüzyıla kadar Nişancı’ya bağlıydı. Dîvân’da görüşülecek konuların sırasını belirler, dış işlerine bakar, Dîvân’da alınan kararları yazıya geçirirdi.
Diğer Tarih Terimleri
Terimler Sözlüğü Ana Sayfa
Açıklamalı Tarih Terimleri Sözlüğü